Ik weet dat mijn kleinzoon van toen nog net 7 al wist dat ik het antwoord niet wist en hij wel.
"Denemarken", zegt hij als ik vragend zit te kijken.
Als ik hem daarna vol ongeloof aankijk, vertelt hij mij dat Groenland ook van Denemarken is.
Ik moet er aan denken als ik voor de zoveelste keer het volgende beeld voor mijn neus zie.
Het enige wat er de afgelopen uren is veranderd is de positie van het tergend langzaam verschuivend vliegtuigje.
Mijn positie is de afgelopen 7 1/2 uur zo mogelijk nog minder veranderd.
Ik ben 1x opgestaan om 2 meter verder naar het toilet te gaan (we zitten er dicht bij en dat is niet altijd een pretje heb ik de afgelopen uren geroken).
Mijn hoofd (en de bovenkant van mijn romp) heb ik af en toe verplaatst van links naar rechts in een verwoede poging wat te kunnen slapen. Dat laatste is is gelukt, zij het van zeer korte duur (gezien de positie van het vliegtuigje bij het wakker schrikken).
In die 7 1/2 uur is 1x de catering langs geweest voor een - ik moet wel eerlijk blijven, ook al heb ik het even helemaal gehad - lekkere maaltijd. Daarna was er geen steward(es) te bespeuren die eens iets kwam aanbieden om het allemaal wat gezelliger te maken.
(Het zijn natuurlijk geen Amerikanen en dat is even heel erg wennen).
Gelukkig heeft Peter in het keukentje een flesje water gescoord, zodat ik niet helemaal gedehydrateerd zal landen op Dublin.
Het idee van Dublin voelt al bijna als thuis...
We zijn er!!!
Maar, we moeten nog even...ook daarna.
Volhouden!
Las ik afgelopen week niet iets over een experiment met een vliegtuig dat in een uurtje de Atlantische oceaan over kon steken?
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten