Peter heeft het al een tijdje over Palm Springs en ik vraag tijdens de rit: "Waarom wil je eigenlijk zo graag naar Palm Springs?"
"Voor de Aerial tramway! Daar hebben we het toch over gehad?..."
"O, ja, dat kabelbaantje", zeg ik nog.
We zijn heel vroeg wakker geworden in Joshua Tree en om 9.15 u. parkeren we de auto als het ware voor de deur bij de start van "...het kabelbaantje...".
De weg daar naar toe heeft een flink stijgingspercentage want je wordt geadviseerd om de airco van de auto uit te zetten.
Terwijl ik nog even mijn stevige stappers ga aandoen, koopt Peter alvast de kaartjes en als ik binnenkom, word ik even stil.
We gaan straks met de 1 na stijlste kabelbaan ter wereld, naar een hoogte van bijna 2.500 meter, een stijging van bijna 2 km. in een kwartiertje tijd!
Gelukkig is er (alweer) een heel aardige Amerikaan die ons even wat op ons gemak stelt: het is echt heel veilig; hij gaat regelmatig om er te hiken boven; hij laat ons via een doorkijkgat de machinekamers zien; hij zegt ons dat we een plaatsje bij het raam moeten nemen; hij waarschuwt ons voor de swings bij elke stutpaal die we moeten passeren; dat is normaal, niks aan de hand!
Het stelt me allemaal enigszins gerust en ik neem me voor om te gaan genieten.
Dat lukt! Geen last van mijn hoogtevrees. Wat een sensatie, wat een uitzicht op Palm Springs en het dal met de windmolens en het dal daarachter waar je vanaf Joshua Tree vanaf een flinke hoogte indaalt.
De vloer van de cabine draait tijdens de rit omhoog 2 x rond, zodat iedereen van alle kanten kan genieten.
Peter maakt aarzelend een foto en ik zie tot mijn verbazing dat zijn hand trilt.
Hij vindt het zo spannend...
Bij de passage van de derde stutpaal houd ik ook even mijn adem in, want daar is de swing nogal heftig. Pfffff....
Boven is het heerlijk, helder en je merkt dat je frisse lucht inademt.
Er zijn veel trails uitgezet, maar die laten we vandaag aan de liefhebbers.
"Onze" aardige Amerikaan gaat vandaag 12 miles lopen; wij houden het bij een rondje op de top en bereiden ons met een kopje koffie voor op de terugtocht.
Die is zo mogelijk nog mooier omdat je namelijk het eindpunt beneden kunt zien liggen. Als de tegenligger voorbijzoeft, merk je pas echt hoe hard de cabine gaat: op sommige stukken 18 miles per uur!
Een paar uur later zijn we in onze cabin in Big Bear Lake.
De mensen daar zijn helemaal blij: het regent!
Wij installeren de hut, steken de bbq aan als de bui min of meer voorbij is en hebben de grootste lol over hoe deze cabin er uitziet.
Ik vertel er morgen meer over; ik wil alleen nog verklappen dat we voor het slapen gaan, nog even lekker in onze eigen jacuzzi hebben gelegen!
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten