Ook het laatste stuk naar het park zelf duurt lang: het is veel kronkelen en stijgen.
De cabin die we toegewezen krijgen, is de enige die onder een heuse sequioaboom staat!
De volgende dag gaan we eerst naar het Hume lake (ook al omdat dat een van de 2 plaatsen is waar we kunnen tanken). Het ligt er prachtig bij en het is er rustig. In de verte horen we wel enorm juichen en joelen en als we een kijkje gaan nemen, blijkt er een heel groot sportief evenement te zijn van jeugdige Christenen: ze yellen en juichen en hebben er veel plezier in. Ik ben benieuwd hoe ze er over een paar uur uitzien, want het open terrein in het bos waar de spelen gehouden worden, ligt in de volle zon.
We rijden door naar Cedar Creek.
Onderweg zien we veel "bewolking" hangen in het dal van Kings Canyon en even later begrijpen we ook waar de brandlucht vandaan komt.
Aan de overkant van de canyon staan de hellingen in brand! Op veel plaatsen zien we zelfs het vuur oplaaien.
Op de plaatsen waar normaal toeristen staan te kijken, wemelt het van de brandweerlieden die overleggen, door walkie-talkies communiceren en naar later blijkt de hele dag op de uitkijk staan om te signalen waar het vuur naar toe gaat.
Als ik in gesprek ga met een van hen, vertelt hij me dat de overkant te stijl is om bluswerkzaakheden te kunnen verrichten. Ze hopen dat ze het vuur kunnen stoppen, beneden bij de (m.i. smalle) rivier.
's Middags zien we ook dat er helicopters af en aan vliegen door de rook het dal in om daar brandwerend materiaal te lozen.
Van een local die daar ook staat te kijken, hoor ik dat er om de paar jaar wel zulke branden woeden, maar dat dit wel een hele nare is omdat er zoveel brandhaarden zijn.
De branden zijn 14 dagen geleden ontstaan door blikseminslag. Aan de ene kant hopen ze dus op flinke regenbuien, maar aan de andere kant kunnen deze ook weer nieuwe branden veroorzaken omdat de buien vaak met onweer gepaard gaan.
Ik vind het heel beanstigend en vraag me af hoe en wanneer ze dit onder controle krijgen: er zijn al 5000 acres verbrand!
Bij Cedar Creek is er nog niets van te merken en zitten we, alsof er niets aan de hand, in de schaduw bij de rivier lekker te lunchen en een beetje te lezen.
Rare gewaarwording, zeker als je op de terugweg weer langs de brandende hellingen moet. Er is na Cedar Creek geen uitgang meer; dus als het fout gaat,
moeten de mensen daar tijdig weg zien te komen...
Het heeft veel indruk op me gemaakt. De natuur is veel machtiger dan de mens.
Als we de volgende ochtend het park aan de zuidkant uitrijden, genieten we van diezelfde natuur waarin bomen 2000 jaar kunnen overleven, een doorsnede van 11 meter en een hoogte van een gebouw van 18 verdiepingen bereiken.
Op naar Santa Margarita, onze tussenstop op weg naar San Fransisco.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten