De reis van Ely naar Provo valt me niet mee. Ik had gedacht dat ik nu de eenzaamheid van de 50 wel achter me had gelaten, maar dat klopt niet.
Welliswaar is er een enkele auto meer, maar de leegheid en uitgestrektheid van de omgeving is onveranderd. Vlak na de grens met Utah lijkt het zelfs nog wijdser. Om die reden nemen we vanaf Delta de route via Oak City en daar zit iets meer afwisseling in.
Als we op de camping aankomen is er net een regenbui (onderweg zagen we er regelmatig een in de verte), maar het klaart hier weer snel op.
We doen boodschappen bij de WallMart.
Daarna doe ik niet veel meer dan een beetje lummelen, want ik ben moe van het rijden en dat komt maar zelden voor.
Rijden op een drukke snelweg, door een drukke stad of door dorpjes op B-wegen is lang niet zo uitputtend voor mij.
Om half elf lig ik op bed (en dat is in Nevada om half 10, want we zijn inmiddels in een andere tijdzone beland. (Het verschil met Nederland is nu nog maar 8u. i.p.v. 9u.)
Donderdag 23 juli
We zijn vandaag is Salt Lake City, de stad die door de Mormonen gesticht is.
"Kun je je voorstellen dat dit midden in de woenstijn ligt; een plaats waar niemand wilde zijn? De mormonen die andere plaatsen ontvluchtten, zochten hier een veilige haven, maar er was niets...!"
(Na de ritten van de afgelopen dagen over de 50 kan ik me er inderdaad iets bij voorstellen.)
Het zijn de woorden van een van de vrijwillige gidsen die in het mekka van de Mormonen de bezoekers te woord staan. Ze kunnen dat in 48 talen (uit alle hoeken van de wereld komen mormomen voor 18 maanden naar Salt Lake City) om deze taak gratis te verrichten. Kost en inwoning (tegen een gereduceerd prijsje) moeten ze wel zelf betalen.
Dit "mekka" zit eruit als een onmmuurde stadswijk, bestaande uit kerken, conferentiecentra, bestuursgebouwen en tentoonstellingszalen, gelegen in een mooie tuin met perken en fonteinen.
De gebouwen stralen allemaal grote rijkdom uit.
De bezoekers kunnen gratis in- en uitlopen en worden - als ze dat willen - rondgeleid. Nergens krijg je het gevoel dat ze je willen overtuigen of afkeuren omdat je niet een van hen bent.
Ik ben trouwens blij met dat laatste, want de vrouwen hebben daar nog alleen maar een rol als moeder, hoe hard ze ook roepen dat man en vrouw gelijkwaardig zijn. Het gezin als hoeksteen van de samenleving (tot over de dood heen) is hun credo.
Om 14.00 u. wonen we een orgelconcert bij van een van de 5 organisten die het gigantische orgel met meer dan 1600 pijpen. Het is een indrukwekkend concert (toch nog een lunchconert op donderdag!)
Aan het eind van de middag gaan we naar de rodeo.
Ik verwachtte een soort sportveld, maar het blijkt in een gigantisch groot basketbalstadium plaats te vinden.
Op de straat aan de voorkant zijn allerlei activiteiten voor kinderen: op pony's rondjes rijden, op een nepstier rondbutsen etc., en er speelt een lifeband.
Bij de eetkraampjes worden lekkere spareribs met coleslaw verkocht.
Er heerst een gezellige sfeer.
Maar wat we binnen te zien krijgen, is haast niet te beschrijven!
We zitten op de eerste rij, meteen achter de hekken van de arena. We zouden de paarden aan kunnen raken (als we dat zouden willen).
Om precies 19.00 u. gaan de lichten uit en komt er (in een volgspot) een dame op paard binnenrijden. Zij draagt met trots de Amerikaanse vlag. Als ze midden in de arena staat, begint ze het Amerikaanse volkslied te zingen. Iedereen staat op, legt de rechterhand op het hart en staat doodstil. Veel mensen hebben de ogen gesloten. Kippenvel!!!
Daarna barst er een vuurwerk los.
En dan.... komen de cowboys binnenrijden, zo'n stuk of zes. Deze mannen gaan een cruciale rol vervullen, zo blijkt later. Zij "redden" de cowboy die ruggelings minimaal 8 seconden op een wild springend paard moet zien te blijven en moeten daarna de knelband om de ballen van het paard losmaken, waarna hij meteen rustig wordt.
Onvoorstelbaar dat de mannen dit kunnen!
(Dat het trouwens ook wel eens verkeerd gaat blijkt, als een van de gevallen cowboys blijft liggen en ondersteund onder de oksels door 2 man, de arena uit wordt gedragen: zijn benen hangen er willoos bij... Geen idee hoe ernstig het is; daar wordt met geen woord over gerept.)
Meteen daarop komt het lassowerpen. Een cowboy racet achter een jonge stier aan en moet hem, voor het andere eind van de arena bereikt is, met een lasso om te horens tot stilstand brengen, ernaar toe rennen en hem vliegensvlug op zijn zij gooien en drie poten vastbinden. Er zijn cowboys die dat in 9 seconden voor elkaar krijgen.
Er is ook een onderdeel lassowerpen waarbij 2 cowboys moeten samenwerken; eerst werpt cowboy 1 een lasso om de horens van de stier en meteen daarna werpt cowboy 2 zijn lasso om de twee achterpoten.
We zitten er met onze neus bovenop en zien dus dat cowboy 2 moet inschatten wanneer de rennende stier de achterpoten tegelijkertijd optilt; ervoor moet zorgen dat de lus van lasso dan precies op de landingsplaats op de grond ligt en ook nog op het juiste moment aantrekken.
Andere onderdelen:
- de stier rent, een cowboy (ook te paard) racet er achteraan, springt van het paard, grijpt de stier bij de horens en worstelt hem neer;
- cowgirls racen om drie in de arena geplaatste tonnen heen en proberen zo snel mogelijk weer terug te zijn (heel spectaculair);
- cowboys komen de arena in op een wilde stier en moeten 8 seconden zien te blijven zitten. Als de cowboy eraf valt, na of binnen de tijd, moet iedereen zo snel mogelijk zien weg te komen (of op de hekken een veilig heenkomen vinden) tot de stier weer de arena uitgedreven is. Op hetzelfde stukje staat een "clown" in een ton. Als de stier op de ton afkomt, duikt hij erin en vangt in de ton de klappen op die de ton te verduren krijgt: als de stier weg is, komt hij weer lachend en zwaaiend tevoorschijn;
- een cowgirl drijft drie gigantische stieren met enorme horens op een in het midden geplaatste hoge trailer, rijdt er ook zelf bovenop en staat er zegevierend met losse handen op haar paard bij.
Tussen de onderdelen worden gigantisch grote beelden van de bezoekers uit de arena geprojecteerd. Als die in beeld zijn wordt er enthousiast gezwaaid en gedanst.
Het is een groot feest!
Fantastisch dat we dit hebben kunnen meemaken.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten