Toen we vanochtend op de camping wat "dingetjes" aan het doen waren (dingetjes = dan bijvoorbeeld de was in de wasmachine doen en daarna in de droger; even in het campingwinkeltje neuzen; ontbijtboel afwassen), stond er ineens een ziekenwagen bij de buren voor ons op het veldje. Even later werd de buurvrouw die ons gisteravond nog zo lief begroette toen ze ging afwassen bij ons voor op het veldje, erin geschoven.
De rest van de familie in rep en roer (ze waren al de hele ochtend aan het inpakken en opruimen); in allerijl iedereen erachteraan in 2 auto's.
Later bleek dat de buurvrouw bij het inpakken onwel was geworden en haar familie (o.a. dochter, kleindochter) vreesde voor een "stroke": dat werd vandaag verder onderzocht.
Zojuist hebben we wat boodschappen gedaan (vooral drank ingeslagen, want we gaan richting Utah en die staat is "drooggelegd": daar kom je niet aan een biertje en een wijntje).
Als we terugrijden zien we dat de Amerikaanse vlag die overal buiten wappert, halfstok hangt of men is er mee bezig dat te doen. We vragen ons af, waarom?
(Stiekum denk ik, het zal toch geen verband met onze buurvouw hebben?, maar ik spreek het niet uit: ik wil er geen grapje over maken).
En zojuist is er in het huisje naast ons een oude rocker neergestreken, die op zijn motor met muziek aan kwam rijden. Leren pak, een hoofdbandana met stars and stripes, een grijze baard.
Hij vertelt dat hij een motortrip maakt van 11.000 miles en hij is nu op de terugweg naar de staat Washington. Maar hij is eerst naar het Oosten overgestoken, toen afgezakt tot o.a. New Orleans en vanaf daar zigzaggend terug. Hij heeft als motto: als je iets wil doen, doe het dan nu. Het leven is als een rol closetpapier: er komt steeds minder op de rol te zitten.
Wat later blijkt het een Vietnamveteraan te zijn van 78 jr. die nog bij zijn moeder woont (hij mist haar 99e verjaardag, maar zij zei: "Jongen, ik snap het wel. Je moet doen wat je nog moet doen: nu.")
Hij heeft kanker en nog wat bijkomende ziektes en maakt een afscheidsreis langs de nog levende kameraden uit die tijd (dat zijn er niet meer zo veel...).
En daarna barst er een regenbui los, die de zaak weer eens flink opfrist.
Fleecetrui aan en dikke sokken.
We lijden niks.
Als de bui voorbij is, maken we nog een lekker wandeling rondom de camping.
De buurvrouw is er weer bovenop gekomen en is thuis op de camping. Niet in een tent, maar in een cabin waar de hele familie nog een nachtje blijft.
Morgen gaan ze weer lekker naar huis.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten