Eerst gaan we naar het Noorden, naar het Little Washoe Lake. Dit meertje is veel dieper dan het grote meer en er staat dan ook volop water in. Als we een stukje trail lopen en aan de rand staan, merken we dat er gebroed wordt. Een vogel is zwaar in paniek door onze komst en dat laat-ie merken door agressief geschreeuw en heen en weer gevlieg.
Hoewel het er prachtig is, besluiten we de vogels niet langer te plagen en we koersen naar het grote meer.
"Het is al vaker gebeurd", vertelde onze gastvrouw Christine, maar het is heel triest om te zien dat zo'n heel meer (is het dan nog een meer?) droog staat.
Normaal ligt er rond deze tijd nog sneeuw op de bergtoppen (tot eind juli, ongeveer), maar dit jaar heeft het zo weinig gesneeuwd dat er geen druppel smeltwater in het meer ligt.
Omdat er niets anders te doen is, houden we een wedstrijdje "kersenpit-spuwen". Niemand die het ziet, want net als bij het kleine meer, zijn we hier met zijn tweeen.
Via de ranches en straten van het dorp, komen we bij Dollar General. Voor Amerikaanse begrippen een klein supermarktje, maar ik sta versteld van het assortiment. Ze hebben er echt van alles: feestartikelen, naaigarens, medicijnen (ik zag wel 50 soorten pijnstillers), koelboxen op wielen en dan natuurlijk nog de levensmiddelen. In een dorp met nog geen 700 inwoners, schat ik.
Ik vermoed dat het door het wegblijven van de de watersporters geen best seizoen is voor de middenstand.
's Middags rijden we naar Reno. We waren dat niet van plan, maar Christine vertelde ons dat het deze maand Artown is in Reno en dat er veel te doen is.
Even gaan kijken, dus.
We teffen het: we vinden een goede parkeerplaats vlakbij het openluchttheater waar van alles te doen is. Als we aankomen, is er een wedstrijdje boomzagen aan de gang en even later is er op het grasveld ernaast een wedstrijd "gewichtlopen" (wie komt het verst met 2 zware gewichten?)
Allemaal in het kader van het Baskisch festival, die dag.
Ik zit naast de moeder van wie later de winnaar wordt (haar kleinzoon wordt tweede) en dat maakt het meteen een stuk interessanter. Ik weet nu immers dat de winnaar (hij loopt 2 x de afstand van zijn zoon!) als kleine jongen al door de straat liep te zeulen met zware dingen en dat de buurt zich toen al afvroeg: "What the hell is he doing?!!"
We slenteren wat rond, eten een heerlijke Taco en Burrito, kijken verwonderd naar de (vooral jonge) mensen die de wijntoer maken (in tig-cafes waar ze aankomen krijgen ze een glas wijn aangeboden en zo maken zij hun rondje door de wijk). Er passeren veel kilo's vlees, soms verpakt in verrassende creaties.
Om 6 uur begint de band (uit Idaho) te spelen. We hebben ons dan inmiddels in onze eigen campingstoeltjes op het grasveld geinstalleerd.
Het muziekgenre nodigt uit tot dansen en binnen de kortste keren staat het middenveld vol dansende mensen. We horen het woord polka vallen, maar ons doet het het meeste denken aan de traditonele Ierse dansen.
We genieten.
's Avonds worden we uitgenodigd bij het kampvuur. Christine en haar moeder en Harry zijn fijne mensen om mee te praten.
We bespreken de toestand in de wereld en de Amerikaanse politiek onder het genot van het vuur en een witte wijn.
't Is weer een mooie dag geweest.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten