De kleur oranjerood is zo overheersend aanwezig en de rotsformaties zijn zo specifiek (puntig, afgekarteld) dat je bij de eerste formatie meteen weet: "Dit is Bryce, dat kan niet anders!"
Net als 11 jaar geleden dalen we af, de canyon in: 100 meter dalen op 1,4 km: maar nu met mijn nieuwe heup (ik noem nog steeds nieuw, al heb ik hem al bijna 3 jaar!).
Ik zie (jonge) mensen terug naar boven komen waggelen die eruit zien of ze meteen aan het zuurstof moeten. He? Zo erg kan het toch niet worden?
Gelukkig zie ik ook mensen naar boven komen die heel rustig lopen en, hoewel wat zwaarder ademend dan ik nu, er nog goed uitzien. Zo kan het dus ook!
Bij het afdalen heb ik wel wat last van de hoogte (je kijkt namelijk de diepte in en dat levert bij mij altijd knikkende knieen op -tamelijk lastig bij het afdalen-).
We staan regelmatig stil (in een schaduwplekje) om te genieten van het uitzicht en wat foto's te maken. Na ongeveer drie kwartier zijn we beneden bij het beeld van Queen Victoria: ze staat er nog steeds prachtig bij.
En dan begint de terugtocht...
Het gaat prima: eigenlijk vind ik klimmen technisch gemakkelijker dan afdalen en heb ik ook nauwelijks last van hoogtevrees.
Ik neem hele kleine stapjes in een rustig tempo, neem de tijd om de ademhaling onder controle te houden en geniet nu niet alleen van de omgeving maar ook van het feit dat het lopen zo goed gaat.
Na een uur staan we boven!
Wow! Goed gevoel!
Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten