Dag 1
Om een uur of zes heb ik wel genoeg geslapen en lees ik even de manual van de auto: ik weet nu hoe de achterstoelen naar beneden kunnen en hoe de cruise control werkt.
Na een ontbijtje buiten (ons motel heeft alleen muffins en cereals in de aanbieding en uiteraard koffie, jus d'orange en melk; dus we lijden niets) gaan we onze campingspullen inslaan. Daar hebben we wel 2 Walmarts voor nodig, ondanks onze goede voorbereiding via internet, want de eerste heeft niet veel!
Als we bij de tweede wegrijden, horen we een heel gek geluid aan onze auto en als Peter uitgestapt is voor een inspectie, ziet hij dat er in de rechter voorband een kartonnetje geprikt zit met 2 spijkertjes. Hij kan het er zo afhalen en we hopen maar dat dit geen problemen gaat opleveren.
De rit naar Mariposa gaat over een geweldig mooie weg door de bergen (weg 49): de KOA-camping en ons huisje in het bijzonder, liggen heel erg mooi.
De hut is basic en we hebben niet over alles goed nagedacht.
Wel eieren gekocht (lekker voor in de salade morgen), maar hoe koken we die?
Onze buurmeisjes uit Zwitserland brengen redding: zij vertrekken morgen en alles wat ze niet mee kunnen nemen, kunnen we krijgen in ruil voor een biertje.
Een eenpitsbrandertje om water op te koken (inclusief een steelpannetje); een ventilator, een koelbox etc.
We dekken de bedden op met de nieuwe kussens; zetten de bbq in elkaar; klappen de nieuwe campingstoeltjes uit en genieten van een wijntje: Merlot uiteraard!
Dag 2
Later dan gepland rijden we het National Park in. Eerst rijden we naar Mariposa terug, omdat de rechter voorband toch platter lijkt te staan dan de andere en we gaan het laten controleren.
Een woord klopt hier niet: laten.... De benzinepomphouder is niet van plan om ons te helpen: mooi zelf doen! Hij geeft een luchtdrukmetertje mee, dat dan nog wel.
De druk blijkt lager dan van de andere voorband (maar was dat al niet van begin af aan?) dus we moeten er lucht bij doen... Hoe? ook dat moeten we zelf uitzoeken, ook dat er eerst een quarter dollar in het apparaat moet, terwijl er in duidelijke letters boven staat dat het van staatswege verplicht is gratis lucht en water te verstrekken.
Het grote voordeel is dat we nu weten hoe je dit klusje aanpakt; we besluiten zelfs om dit vanavond na terugkomst voor de zekerheid nog even te herhalen, zodat we zeker weten dat de band niet leegloopt.
In Yosimite park vinden we een prima parkeerplek waar we een dito plattegrondje meekrijgen en een advies voor een wandeltocht en we zitten na een kwartiertje in de shuttlebus op weg naar de startplaats.
Vol goede moed beginnen we met de Mirror Lake Trail: 3,2 km. naar het meer en terug en 8 km. rond het meer (als je de grote tocht loopt).
Het is een mooie tocht. Als we bij Mirror Lake zijn, moeten we besluiten de kleine loop te nemen of gewoon door te lopen. We kiezen het laatste.
Het gaat goed: het is een prachtige tocht, maar zo tegen dat we op de helft zijn wordt het er niet eenvoudiger op: meer klimmetjes en meer open stukken en de temperatuur stijgt gestaag.
En net op het punt dat je denkt: "Dit is niet leuk meer....", ben je op de helft en kun je aan de tweede helft beginnen.
We doen het rustig aan in die zin dat we soms wel eens even gaan zitten op een steen of een boomstam, maar eigenlijk lopen we de route toch in een redelijk tempo door.
We hebben de op het plattegrondje vermelde maximum tijd van 4 uur niet nodig: we doen het in 3 uur).
Ik ben heel trots op mezelf dat het me gelukt is (de kunstheup verricht wonderen: geen centje pijn).
We zijn wel heel blij als we weer terug zijn op de camping: de fut is er wel bij allebei uit.
Gelukkig geldt dat niet voor de rechter voorband: hij heeft nog even veel lucht als vanochtend.
Dag 3
Het gaat steeds beter!
We zijn een uur eerder in het National Park en we hebben zelfs de zonnebrand meegenomen vandaag.
We hebben niet elkaars rugzakje op, zoals gisteren (we hebben ze namelijk vandaag niet meegenomen, want we doen het kalm aan).
We hebben er ook geen last van dat we het flesje water zijn vergeten, want na het korte rondje bij de Lower Yosimite Fall, wandelen we naar de lodge voor een lekkere sloot koffie (small size is hier nog steeds gigantisch groot in onze ogen) en een vruchtengebakje.
In het visitor centre kijken we naar een mooie documentaire film over het park en slenteren we door het stukje Indianendorpje.
Spannender wordt het niet vandaag, maar we hebben een heerlijke relaxte dag!
Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten