Nou kan ik dat tegenwoordig wel, maar als de helft ook nog eens een hoogte van 400 meter moet overbruggen...
Op advies van Peter zet ik de uren uit mijn hoofd en ga ik genieten van de tocht.
Eerste deel (2 km.) over de spoorrails. We maken onderweg contact met locale bewoners die naast de spoorlijn zitten bij een grote steen en ik vraag quasi dom of dat Ella's rock is.
Ze kunnen er om lachen en de grap wordt meteen doorverteld. Een van de dames met wie we in gesprek raken, gaat elke dag zo'n 2 km. te voet naar Ella om 2 melkbussen verse melk en andere boodschappen te halen; zo ook vandaag. Ze sjouwt alles mee en is nog veel sneller dan wij bij de afslag die we moeten nemen (dicht bij de plaats waar ze woont).
Ze vertelt ons hoe nu verder te lopen, maar we lopen prompt verkeerd en ze roept ons vanuit de verte terug. Ze besluit voor ons naar boven te lopen om ons te helpen: ze weet een kortere weg (door maisvelden en stukjes plantages op een-voets smalle paadjes) en een minder steile weg, min of meer om de berg heen, waardoor het wel wat langer is, maar we hoeven minder halsbrekende toeren uit te halen. Ze is erg behulpzaam en regelmatig neemt ze me bij de hand om me over moeilijke stukken heen te helpen.
Regelmatig wordt er gestopt om water te drinken of op adem te komen en ik weet zeker dat ik het niet gehaald zou hebben als zij er niet bij was geweest.
(Alleen daarom al betalen we haar na afloop voor haar diensten.)
Ik zou dan zijn gaan twijfelen over de route, me beginnen af te vragen of het wel verantwoord is op mijn leeftijd (ik kom echt geen leeftijdgenoten tegen, alleen maar jonge stellen; maar ja - zo praat ik me dan onderweg moed in - dat zijn Peter en ik toch ook?!)
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben het allebei gehaald!
Trots!
Het uitzicht boven is onbeschrijflijk mooi: we kijken neer op de top die we gisteren gelopen hebben "Little Adam's Peak".
Boven nog een leuke ontmoeting met een Iers jong stel dat 3 maanden aan het reizen was door Azie en zij vertelde dat ze ook blij was dat ze deze top gehaald had, ze was kapot!
Onze "gids" blijft trouw op ons wachten boven, eet wat Mariakaakjes mee en
is een even goed hulp bij de afdaling, die toch aanzienlijk sneller gaat!
Als we beneden zijn, kunnen we geen pap meer zeggen, strijken neer in een restaurantje voor een pasta en een pizza en een potje thee en pas daarna kunnen we het kleine hellinkje naar ons guesthouse oplopen. Dan is een douche en een bed lekker, zeg! In totaal ruim 5 uur bezig geweest...
Nu weer fit genoeg om een borreltje te drinken en te bloggen.
Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten