Hoewel het reisschema dat we min of meer voor ogen hadden nog op de dag exact klopt, verkassen we veel meer dan dat we gedacht hadden. We verkassen naar een ander gebied; we verkassen binnen een gebied (morgen vertrekken we naar een ander guesthouse b.v. dat min of meer in dezelfde plaats ligt) en we verkassen ook binnen een guesthouse of hotel naar een andere kamer.
Tijdens het verkassen komt er ook van alles langs.
De koffer raakt niet echt uitgepakt; het hoognodige wordt eruit gevist en bij vertrek wordt e.e.a. weer een beetje op zijn plek geduwd en de rest erbij gepropt.
Dat is geen ramp: gekreukte kleren (ze kennen me hier toch niet en bovendien kijken ze ook niet echt naar hun eigen kleren op de upperclass na); rommelige koffer (van wie moet alles in nette stapeltje ingepakt zijn? Alles oprollen schijnt veel efficienter te zijn las ik vanmiddag in de vakantieJAN).
Wat het wel wat minder gemakkelijk maakt is dat er veel gevonden moet worden (na het nodige zoekwerk en soms blinde paniek).
Zo ben ik mijn tandenborstel en tandpasta kwijt geweest, mijn portemonnee, mijn hoesje van mijn opblaaskussentje, mijn opblaaskussentje zelf, losse papieren geld, mijn bril en zelfs mijn creditcard (dit laatste zorgde voor paniek en acute diarree).
En toch.....deze vakantie brengt me zoveel rust! Niets moet, alles kan.
Panta rhei, alles stroomt.
Er gebeurt van alles: heerlijk.
Voorbeeldje.
Vanochtend staan we klaar om naar Marble beach te gaan, een strandje in handen van militairen (nog steeds) in het Tamilgebied (sinds 1 jaar toegankelijk voor burgers). We willen een tuktuk regelen en vlak voordat we de receptionist aanspreken (we zitten momenteel in een heus hotel met zwembad aan een prachtige baai) treffen we een Oostenrijker aan die deel uitmaakt van een groep van 14 man/vrouw/pubers die een familiereunie hebben. Sommigen komen uit Sri Lanka zelf, anderen uit Canada en Spanje. Ze spreken allemaal Engels om met elkaar te kunnen communiceren. We hebben ze vanochtend even gesproken bij het buffet. We raken weer in gesprek en zij blijken over 3/4 uur met hun privebus met chauffeur naar Marblebeach te gaan, en ja, er is nog plek! En zo zitten we ineens met hen in de bus en worden ook nog eens op het privestuk van het stand afgezet omdat onze familie hierover vantevoren een reservering heeft gemaakt. Het andere stuk is vol puberende schooljeugd (schoolreisje) en je weet dat die veel lawaai maken, zeker als ze proberen harden te schreeuwen dan de muziekinstallatie waaruit zeikerige salsa-house klinkt. Gelukkig liggen we er net ver genoeg vanaf om er afstand van te kunnen nemen.
Hier hebben we rust.
Op "ons" deel ligt alleen de familie en - op gepaste afstand - liggen wij. We kunnen hier heerlijk vanaf het strand snorkelen: het is geen Great barrier reef of Bali, maar de vissen die we zien zijn evengoed weer fascinerend mooi!
We genieten. (Ik heb het idee dat elke blog zo eindigt, maar ik ga het niet nakijken: het voelt gewoon zo!)
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten