De tuktukchauffeur die ons naar het guesthouse gaat brengen is niet de snuggerste: hij moet wel 5 x aan collega's vragen waar het door ons opgegeven adres is; heeft geen telefoon en vraagt of hij die van ons even kan gebruiken (nou, nee dus) en hij is ook nog eens oneerlijk, want hij laat ons het dubbele betalen van wat er normaal gevraagd wordt.
Het guesthouse is een verhaal apart. Het is een particulier huis, waar drie kamers verhuurd worden en het staat bomvol kitsch; er hangen bloemetjesgordijnen; er is een vijver binnen in het huis met grote karpers; er loopt een poedel rond in de kleur van de marmeren vloer (oppassen waar we onze voeten neerzetten, dus).
De mensen zijn bejaard en ontzettend aardig. Als we na een half uurtje weggaan, hebben we een lijstje waarop de gastheer adressen heeft genoteerd van eetgelegenheden en plekken waar we vanmiddag naar toe willen.
De tuktukchauffeur die ons naar het lunchadres zal brengen is een regelrechte oplichter en een slecht acteur. Ook hij vraagt wel 5 x onderweg bij collega's na hoe hij moet rijden en hij denkt waarschijnlijk dat wij niet in de gaten hebben dat we al voor de derde keer op dezelfde rotonde uitkomen (de taximeter loopt maar door...). We worden het beu, sommeren hem te stoppen omdat we ons niet langer voor de gek laten houden en dan blijken we op nog geen 100 meter van de gevraagde eetgelegenheid te staan: een groot restaurant dat 365 dagen per jaar open is en aan een hele grote doorgaande straat ligt (de boef).
Na de lunch wandelen we naar 2 prachtige tempels en naar het Nationaal museum dat gesloten is vandaag. Of het komt vanwege het suikerfeest of omdat het altijd op vrijdag dicht is, is tot op heden een raadsel.
We laten ons door een tuktuk naar Galle Face Green brengen, een groot open veld met een boulevard langs het strand, waar veel inwoners van Colombo aan het eind van de middag een stukje wandelen.
Ook deze tuktukchauffeur heeft iets eigenaardigs: hij wipt voortdurend met zijn kont omhoog tijdens het rijden, maar hij is in ieder geval eerlijk en wij zijn er in een mum van tijd!
Het hele veld ziet zwart van de mensen: ook alle moslims uit de stad lijken zich hier verzameld te hebben om met het gezin wat te eten daar, op het veldje te spelen met de kinderen, een vlieger op te laten of bellen te blazen.
Het lijkt een vrolijke boel.
Als we op de pier staan te kijken naar de mensen die beneden ons aan de waterkant spelen, pootjebaden of wat dan ook, worden we ineens getuige van een geweldige afranseling van een ongeveer 19-jarige jongen en een iets jonger meisje door (naar ik vermoed) de vader van het meisje.
Het meisje maakt snel dat ze wegkomt, maar de jongen moet heel wat keiharde klappen in zijn gezicht en tegen zijn hoofd incasseren en niemand van de omstanders die iets doet of roept. Peter en ik zijn de enigen die STOP roepen! Het is verschrikkelijk om aan te zien; de jongen doet niks terug en probeert alleen 1 keer om de razende man tegen te houden.
Gelukkig komen er na enige tijd een stuk of 2, 3 strandwachten (ook jongens van een jaar op 20) die de twee uit elkaar halen en meenemen naar een strandwachtershuisje. Daar gaat het nog een tijdje flink door. Het meisje is inmiddels ook weer ter plekke en krijgt van de moeder ook nog een paar flinke lellen tegen haar hoofd!
(Rechts achteraan de afgeranselde jongeman, rechts voor hem het betreffende meisje en links daarvan de moeder van wie zij net ook nog een paar flinke lellen tegen haar hoofd heeft gekregen.)
Na heel wat heen en weer geschreeuw en getrek druipt de familie van het meisje af en blijft de jongen die al die tijd ogenschijnlijk rustig is gebleven achter bij de strandwachten.
Als we na een minuut of 5 aan de achterkant bij het huisje langskomen, staat hij te bellen en te huilen; hij trilt van de spanning.
Als ik met hem probeer te praten, kan ik uit zijn verhaal opmaken dat het zijn vriendinnetje is, maar dat de ouders er kennelijk niet van gediend zijn dat ze daar samen op het stand waren (ze kunnen niet veel meer gedaan hebben, dan handje vasthouden en misschien een steels zoentje), maar ja, dat zijn hier "dirty things" en ..." daar houden de ouders niet van"....
Voor mij is de lol van het feest er af: ik kan er slecht tegen als er geslagen wordt.
Het mooie beeld van de monniken bij zonsondergang kan het katerige gevoel niet wegnemen.
Morgen een nieuwe dag: de laatste van deze vakantie in Sri Lanka.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten