Om 5 uur worden we naar de startplaats van onze eerste ballonvaart gebracht. Het is nog schemerig, maar er is al volop bedrijvigheid. Busjes met passagiers komen van alle kanten aangereden. Koffie, thee, broodjes en koekjes staan klaar. Het verder kale parkeerterrein verandert in een zee van reuzeballonnen die zich dikmaken en oprichten.
Na een half uurtje genoten te hebben van dit schouwspel worden we naar "onze" ballon gebracht, die zich onder het geweld van een vuurkanon ook opricht en de mand kantelt. Er gaan elf mensen in ("als haringen in een ton" zeg ik, maar dat blijkt tijdens de vlucht mee te vallen).
Ik verwacht een schok bij het opstijgen en gewiebel van de mand, een opstijggevoel in de maagstreek, maar niets van dat alles. Haast ongemerkt blijken we van de grond te zijn losgekomen en zweven we heel stabiel over de velden, boven Goreme en dan over de kloven en rotsformaties van Cappadocie. Het is overweldigend mooi.
De zon komt op en geeft de toppen van Cappadocie een gouden glans.
We stijgen en dalen, scheren vlak over land en tussen de rotformaties in de dalen door. Soms zweven we op ruim 500 meter.
Hakan is onze piloot (behalve dat hij zeer behendig blijkt te zijn in het wenden van de ballon, is het een vriendelijke en mooie man). We krijgen nog wel even een instructie voor als er een noodlanding moet worden gemaakt en moeten dat even oefenen. Ik heb niet in de gaten dat die handeling alleen bij nood nodig is en als we op punt staan om echt te gaan landen, vraag ik wanneer er gebukt moet worden. Dat blijkt helemaal niet nodig te zijn, so far so good. Hij gaat gewoon op de aanhanger van de jeep landen! Toch is dat nog even niet zo eenvoudig, want op 5 meter hoogte is het ineens windstil, is er geen thermiek en we komen geen steek meer naar beneden of richting oplegger.
Geen nood, we gaan gewoon weer omhoog, pakken wat thermiek en komen alsnog precies op de oplegger terecht.
Na de landing staat er een keurig gedekt tafeltje en tekt de piloot een flesje champagne open: een taditie na een behouden ballonvaart.
We krijgen ook nog een certificaat uitgereikt.
Na een lekker ontbijt en een zonnebad, gaan we weer op pad.
We wandelen een uur of twee tussen de rotsformaties, door boomgaarden, over een bruggetje, door een tunneltje, soms springend over te natte paden.
Genieten van vlinders en de stilte, alleen "verstoord" door het fluiten van vogels.
Bij terugkomst eten we - langs de kant van de weg aan het einde van het wandelpad - een versgebakken pannenkoek met spinazie en kaas en drinken lekkere Turkse thee.
Daarna is het genoeg voor vandaag.
We gaan relaxen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Goed gedaan moeders: alweer een mooi diploma erbij! Lijkt me een schitterende tocht geweest te zijn.
BeantwoordenVerwijderen