Geen verder plan: we zien wel.
De tocht ernaar toe is heel mooi. We zien veel besneeuwde toppen in het Taurusgebergte en rijden via een prachtige tolweg door de bergpas.
We stoppen even in een klein dorpje onderweg, slenteren wat over de plaatselijke markt om de benen te strekken. De bewoners zijn niet aan toeristen gewend en op een enkeling na die ons groet, is de bevolking behoorlijk in zichzelf gekeerd: slechts een keer krijg ik een reactie op mijn glimlach (en ik doe toch echt mijn best om die zo ontwapenend mogelijk te maken).
In Tarsus (Belediyesi) gaan we lunchen. In deze stad is Paulus geboren en we bezoeken de Paulusbron.
De auto parkeren we bij een plaatselijk parkeerterrein en ons wordt gevraagd de sleutel erbij in te leveren, want alles staat dubbel geparkeerd. Moet er dan iemand voor ons weg, dan verplaatst de vriendelijke parkeerwachter onze auto.
We doen dat (in Amerika gebeurt dat immers zo vaak, weet ik als "ervaren" reiziger). Toch voelt het niet helemaal lekker en na een paar honderd meter gelopen te hebben gaat mijn telefoon. Er blijkt iets niet in orde te zijn met onze autoverzekering en we moeten naar de polis. (Politie? dat begrijp ik tenminste uit zijn - en misschien wel mijn - gebrekkig Engels). Wat is dit? We hebben toch bij Herz geboekt en 14 dagen verzekering betaald?
Ik geef mijn telefoon aan Peter en terwijl hij probeert wijs te worden uit het verhaal, beginnen we als afgesproken snel terug te lopen naar de
parkeerplek (worden we voor de gek gehouden, is er iets toch niet in orde
met die parkeerplek?)
Ja, de plek is in orde, maar Herz heeft kennelijk een fout gemaakt op de papieren (polis) en wil nieuwe sturen naar ons hotel (we hebben nog helemaal geen hotel, we zijn aan het reizen!). We vinden een PTT die ons een faxnummer geeft en de papieren worden gefaxt. Dat heeft nog heel wat voeten in aarde, want wij begrijpen de Turkse beambten niet en andersom. Uiteindelijk schrijft de vrouwelijke beambte in het Engels op dat we even moeten wachten voor de fax aankomt (zij kan het wel schrijven, maar niet mondeling toelichten).
We kunnen er allemaal mee lachen!
Weer ontspannen besluiten we naar de plaatselijke overdekte Bazaar te gaan. Om niet al te veel tijd te verliezen vragen we even bij een houtzagerij de weg. Een van de timmerlieden zegt: ik breng jullie wel even weg in mijn vrachtwagentje.
We stappen in en 5 minuten later staan we op de plaatselijk groente- en fruitmarkt!
Niet de bedoeling maar vooruit, we lopen er even doorheen en als we weer terug zijn in de buurt van de houtzagerij komen we per toeval terecht in de gezochte bazaar: die ligt om de hoek!
Als we Mersin naderen, ligt de stad gehuld in een grijze smoglucht. We rijden er in een grote boog omheen en komen uiteindelijk in Erdimli terecht, in een Otel langs de snelweg, maar wel 100 meter van de verder oninteressante kust daar.
Tegenover het hotel ligt een restaurant met een fantastische ober (crazy boy Sef).
Hij laat ons alles proeven voor we bestellen, geeft complimenten over mijn Turkse broek, laat ons proeven van gerechten van het tafeltje naast ons waar zijn ouders en zusje blijken te zitten, komt mijn voeten en onderbenen inspuiten met muggenspray als hij ziet dat ik jeuk heb, serveert super salades en versgebakken brood!
Kortom aan te bevelen: Cinar restaurant met crazy boy Cef!
Wat een dag weer! Geweldig.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten