We rijden ermee naar het oosten, langs de noordkust. Althans dat is de bedoeling. Al na een half uurtje lijken we in een fuik te rijden: bergopwaarts, over een heel smal weggetje. Als we nog net kunnen omkeren bij een opritje van een woonhuis, komt er een vriendelijke Engelsman voorbij die stopt en ons vertelt dat we echt wel de weg kunnen vervolgen hoor: we komen dan bij een piepklein bergdorpje. Maar dat is niet de bedoeling, leggen we uit, we willen langs de kust rijden. Omdat het te ingewikkeld is om uit te leggen hoe we op de goede weg komen, biedt hij aan voor ons uit te rijden en dan is het natuurlijk zo gepiept. We zijn en route....
Wat opvalt tijdens de rit langs glooiende velden is dat het licht prachtig is en de kleuren groen heel divers en fris: hier is het voorjaar volop begonnen.
Het landschap wordt aangestraald door een heerlijk zonnetje en de lucht is strak blauw.
Wij rijden door Kaplic naar het Kantarakasteel. Het uitzicht boven is prachtig: voor ons zien we aan beide zijden van een smalle strook schiereiland van Cyprus de Middellandse zee. Aan de overkant recht vooruit Syrie (Peter zegt: ...dichter bij Syrie zullen we voorlopig niet komen...Ik word er stil van.)
In Bogaz, net boven Iskele, lunchen we in een wel heel speciaal restaurant.
We mogen een tafeltje uitkiezen binnen, waar de helft van de vloer opnieuw gestort en betegeld wordt.
Er zijn een stuk of vijf tegelleggers en betonstorters mee bezig. We kiezen toch maar voor het terras. De uiterst vriendelijke eigenaresse en serveerster zet snel een tafeltje buiten: het enige op het immens grote terras, met uitzicht op de zee.
Het is een komisch gezicht en we hebben ontzettend lekker gedrunched (of heet dat niet zo als je na een late uitgebreide lunch niet meer hoeft te dineren? )
Een deel van het voorgerechtje...
van het vismenu.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten