Het is een indrukwekkend groot werk dat voor mij interessanter wordt naarmate de uitleg via de audioguide vordert.
Datzelfde geldt ook voor de werken van Dali en Constant (vooraanstaand lid van de Cobra-groep).
Wij zijn niet de enigen in dit museum, maar wat me vooral opvalt is het grote aantal kleuterklasjes (echt, deze kinderen zijn niet ouder dan een jaar of vijf) dat zeer gedisciplineerd, rustig en ook echt geinteresseerd kijkt naar kunstwerken en luistert naar de enthousiaste verhalen van hun onderwijzer.
(Ik vind het weer erg jammer dat ik de Spaanse taal niet machtig ben: zal ik er toch nog een cursusje tegenaan gooien?)
We zijn eigenlijk te moe om het hele museum te "doen", maar telkens als we besluiten om het voor gezien te houden komen we weer in een zaal terecht die ons zo boeit dat we er toch weer langer blijven...
Zo raken we verzeild in een ruimte met een licht- en geluidservaring die behoorlijk angstaanjagend is (zo zouden laboratoriummuizen en - ratten zich voelen bij bepaalde experimenten, en ik kan me er nu alles bij voorstellen).
In een van de laatste ruimtes verdwalen we in een witwandige doolhof die - doordat de panelen verdraaid kunnen worden - telkens verandert.
Hoewel Peter dit dapper doorstaat, is het niet bevorderlijk voor zijn katerig gevoel (had hij gisteren maar niet het restant van mijn whisky opgedronken in het cafeetje van onze buurman!)
We besluiten dat hij eerst maar een middagdutje gaat doen voor we een late lunch gaan pakken.
Daarna, richting vliegveld.
Het is een mooie, maar vermoeiende week geweest.
Gelukkig hebben we nog een paar dagen rust thuis, voordat Peter weer aan het werk gaat.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten