Te land, ter zee en in de lucht

Vanmorgen gaf Peter me de titel van dit stukje.
We reizen van Koh Samui naar Bangkok en doen dat op de backpackers-manier. Je gaat naar een plaatselijk reisbureautje, zegt waar je naar toe wil en zoekt de goedkooptst mogelijke manier uit...en dat is leuk!!!
Wij starten om 6.30 uur en om 6.00 uur 's avonds stappen we het Baiyoke Sky Hotel binnen.

We hebben dan eerst een busje (nr. 1) dat ons ophaalt en naar de pier brengt.
Daarna een boot die ons van het eiland naar het vasteland brengt.
Op het vasteland worden wij naar een ander busje (nr. 2) gebracht waarmee we het land doorkruisen van oost naar west.
In Krabi stappen we over in het busje (nr. 3) dat ons naar het vliegveld brengt.
Daar nemen we het vliegtuig van Airasia naar Bangkok, waar we met een airportbusje (nr. 4) naar toe gereden worden.

Even een anekdote tussendoor over een mevrouw op krukken.
Bij het inchecken van de koffers staan er een man en een vrouw (ik schat ze zo rond de 50 en dat die mevrouw van die leeftijd is, durf ik wel wat zekerder te zeggen gezien het vervolg van het verhaal....). Het zijn van die okselkrukken, waar ze zwaar ophangt. Haar rechterbeen zit in een kniebrace (het ziet er hetzelfde uit als bij Maud die een week of 6 geleden haar knie brak; gelukkig is die vanaf deze week weer wat mobieler).
.....niet afdwalen: de anekdote!....

De man en vrouw hebben kennelijk een minuut of 5 geleden om een rolstoel gevraagd en wat assistentie.
Er is nog geen rolstoel of assistentie te zien en bij de vrouw is de maat vol.
Ze begint in eerste instantie gewoon kwaad te vragen waar nou onderhand die rolstoel blijft.
Als de medewerkers daar heel rustig blijven en zeggen dat er aan gewerkt wordt, wijst de vrouw naar rechts en roept: daar staan toch rolstoelen! Waarom wordt er niet gewoon gezorgd voor een rolstoel voor mij.
Ze roept steeds harder dat het een schandaal is dat die er nog niet is! Is dit nou Airasia!
Ze schreeuwt inmiddels zo hard dat haar stem overslaat en dat ze helemaal schor begint te worden.
Dan maakt ze het drama compleet door heel demonstratief haar krukken op de grond te smijten en te roepen: "Nou, dan ga ik hier toch gewoon liggen!" En ze voegt de daad bij het woord. Daar ligt ze voor de incheckbalie.
Haar man probeert intussen hun koffers ingecheckt te krijgt en is steeds harder gaan zweten: de druppels parelen over zijn voorhoofd en in zijn nek.
Als hij de boardingkaarten heeft, begint ook hij zich ermee te bemoeien en de vrouw doet vanaf de grond haar best om hem te overstemmen. Ze staat ineens weer op (verrassend snel, vind ik. Hoe heeft ze dat zo snel zonder hulp voor elkaar gekregen?) en zwaait met haar gsm waarmee ze foto's van zichzelf (selfies genaamd, ook heel populair hier. De gsm's worden zelfs aan speciaal voor selfies vervaardigde uitschuifstokken meegenomen!) heeft liggen maken en roept dat ze dit allemaal wel eens wereldkundig zal maken; dat dit nou de service van Airasia is, en .... nog tien dingen op een hoop.
Intussen zijn wij ingecheckt, gaan lekker koffie drinken en een potje kaarten omdat ons vliegtuig nog 2 uur op zich laat wachten. Als we 1 1/2 uur later doorlopen, zien we het ongelukkige echtpaar daar ook nog steeds zitten wachten: er staat een rolstoel naast haar. Hun vliegtuig blijkt als 1 1/2 uur vertraagd. Wij hebben niet kunnen zien hoe ze daar op gereageerd heeft, maar we kunnen ons er wel iets bij voorstellen.

Terug even naar het logistieke deel van deze dag. Het overstappen van bus in boot en andersom; het verwisselen van het ene busje voor het andere: het ziet er allemaal heel ongeorganiseerd uit. Er lopen wat jongens rond die met papiertjes zwaaien en plaatsnamen roepen. Ze spreken iedereen aan met de vraag waar iedereen naar toe moet en wijzen als richtingaanwijzers met hun armen naar links, rechts, voor, achter en verdomd: het komt allemaal goed en wel binnen 10 minuten! Knap hoor hoe ze hier dat soort vervoer regelen (ik geloof niet dat de NS dat al voor elkaar heeft gekregen).



Bij de bus van oost naar west worden we allemaal naar boven verwezen, maar als we nog even stoppen voor het kopen van wat proviand zien we dat er beneden een VIP-ruimte is waar niemand in zit.
We vragen of wij daar misschien plaats mogen nemen. Nou nee, dat gaat niet.
Maar, na een minuut of 15 rijden komt er iemand naar ons toe en zegt dat we mee naar beneden mogen en daar zitten we! Mooi hoor.
Een kwartiertje genieten we van deze luxe; daarna delen we deze met een viertal jongelui, waaronder 2 enthousiaste meiden uit Frans Canada die elkaar Engels aan het leren zijn.


's Avonds genieten we enorm van het uitzicht op Bangkok vanuit de Tower.
Eerst vanaf het bovenste draaiende deck (etage 83 of zo), daarna bij het eten op de 78e en tot slot vanuit onze slaapkamer op de 64e!


Wat een afsluiting van een fijne vakantie in Thailand.



- Posted using BlogPress from my iPad