Mijn werk op school heb ik altijd met heel veel passie en plezier gedaan.
Het laatste jaar heb ik heel bewust steeds meer afstand genomen. Soms heel letterlijk, door er niet te zijn als het enigszins kon. Dan weer figuurlijk: de dingen laten....overlaten aan anderen.
Mijn afscheidsfeestje is heel goed geweest: het was bij mij thuis; bijna alle collega's die uitgenodigd waren, gaven acte de presence en het was gezellig.
Mijn collega's hadden zelfs een glossy voor me gemaakt: Tineke.
De vraag die erop volgt is bijna altijd: En, wat ga je nu doen?
Het antwoord daarop is: waar ik zin in heb!
(en ik denk erachter: en wat ik me voorgenomen heb).
Ik sta gewoon op de normale tijd op; neem ruim de tijd voor het lezen van de kranten en ik speel onbezorgd de tijd weg op de piano: heerlijk.
Ik reorganiseer de slaapkamers en de kledingkasten: ik ben al twee keer een paar uur bij Ikea geweest en dat is meer dan het hele afgelopen jaar.
Ik loop met een rolmaat door de kamers, zoek op de website naar een kledingkast en een bedbank.
Ik zet een stellingrek (met enige hulp, dat wel) en een trapkrukje in elkaar.
Ik ga op de koffie bij vriendinnen (de gepensioneerde dan...); ik ga een paar dagen naar mijn dochter.
Ik ga weer naar de sportschool.
Ik lever mijn pc en telefoon in op school.
Ik ga op kraamvisite.
Wij hebben een familieweekend in Durbuy om de verjaardagen en de nieuwe levensfase te vieren.
Huh??? Heb ik dat echt allemaal gedaan? In 2 weken?
Daarom verveel ik me niet, natuurlijk.
Mis je je werk niet?
Nou, nee.
Het voelt goed, zo.
Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten