Ja, en het vliegtuig is te laat binnen: we vertrekken bijna een uur later dan gepland.
We zitten op de laatste rij, vlakbij het enige toilet. Het is druk en smal daar bij die laatste rij. Enige voordeel is dat er niemand in je rug kan zitten porren, maar meer voordelen kan ik niet bedenken....
Bij aankomst worden we weer vrolijk: het is heerlijk weer! Temperatuur dik boven de 20 en nog een stralend zonnetje: het is 17.00 uur plaatselijke tijd.
Bij de bagageband wordt ons geduld weer op de proef gesteld: het gaat tergend traag. Zo traag, dat ik intussen al lang de sleutel van onze VW-polo heb gekregen bij Herz.
Gelukkig is het maar 10 minuutjes rijden naar ons appartement, dus om even na 19.00 uur zijn we daar.
Parkeren moeten we "ergens" in de straat.
We moeten bij aankomst tekenen dat we ons verplichten om een of andere presentatie over timesharing bij te wonen (zondagavond 18.00 uur).
Dit is namelijk een promotieweek (?).
Peter krijgt er zelfs een Nederlands sprekende hostess over aan de telefoon "Nee, u bent niet verplicht om iets te kopen."
Pfff, hebben wij geluk: ik was al even bang dat we een appartement op Tenerife zouden bezitten, zondagavond.
We zetten de koffers binnen en na een korte blik op wat we daar aantreffen (later meer hierover) gaan we eten aan het einde van de straat.
De eerste "muziek" die we daar over het pleintje horen schallen is die van de Vrijgezel van Bennie Nijman... Dat kan er nog wel bij!
De spaghetti die we bestellen is, tegen onze inmiddels behoorlijk naar beneden gestelde verwachtingen in, hartstikke lekker.
Morgen, als de zon weer schijnt, eerst maar eens goed rondkijken.
Als je moe bent, ziet alles er ook minder leuk uit dan bij het aanbreken van een nieuwe, mooie dag.
Dag 2
En inderdaad...
Wat troffen we aan waardoor we aanvankelijk niet echt enthousiast waren?
- een vrij donker appartement;
- uitzicht op de straat, terwijl er ook waren met uitzicht op de mooie binnenplaats;
- gevraagd of het mogelijk was een ander appartement te nemen: misschien morgen;
- als we na het eten proberen een boek te lezen op het terras lukt dat niet omdat het sfeerlampje te weinig licht geeft.
Na een nachtje slapen, besluiten we eerst maar eens koffie te zetten: het koffie-apparaat blijkt stuk te zijn: de hele aanrecht onder de troep en nog geen vaatdoekje in huis om het op te poetsen.
Bij nadere inspectie zien we dat er in de keukenkastjes (minstens 10) voor 4 personen bordjes, glazen en bestek aanwezig is, wat gemakkelijk in 1 kastje op te bergen is. Maar, het is genoeg!
We vragen hulp en die komt, in de vorm van een nieuw koffiezetapparaat en een poetsvrouw die de troep opruimt. We vragen om een vaatdoekje en afwasmiddel en ze schudt meewarig het hoofd.
OK, dan eerst maar even buiten ontbijten (he jammer, zo vroeg staat de zon net achter de boom voor ons terras) en daarna even lekker in de zonnestoelen in het zonnetje dat net ons terras bereikt.
Oei, de ene zonnestoel is stuk. Weer maar even gemeld en na 15 minuten is er een nieuwe (ze hebben hier blijkbaar genoeg voorraad van goedkoop materiaal).
We hebben al in heel veel appartementjes gelogeerd, maar zoveel kapot materiaal en zo weinig uitrusting zijn we niet eerder tegengekomen.
De manager bij wie we ons verhaal doen, is noch onder de indruk noch van plan om iets aan ons ongemak te verhelpen "...Dan lees je toch binnen een boek..." geeft hij als enige oplossing.
We zetten de knop om, kopen vandaag de basisspulletjes in de plaatselijke supermarkt en genieten van de zon in het dorp Las Galletas en van de heerlijke lunch bij Restaurant Panorama, waar we ons heel welkom voelen en op ons gemak een boekje lezen en een puzzeltje oplossen.
Bij thuiskomst blijkt dat ons terras in de volle middagzon ligt: het is er heerlijk vertoeven.
(We moeten nog wel even een nieuwe zonnestoel scoren, want ook de tweede is kapot gegaan: maar, zoals al eerder geschreven: die is er binnen een kwartier).
's Avonds lost Peter een mysterie op van ons nieuwe spel Black Stories: een gouden greep; hier hebben we geen groot licht bij nodig!
We hebben onze draai gevonden.
Dag 3
He! Vandaag is er niets stuks gegaan. Nou ja, dat wil zeggen: Peter ziet wel dat iemand die achter ons geparkeerd stond, niet echt goed uitgeparkeerd kon komen want hij heeft heel wat rubbersporen op ons puntgave Polootje achtergelaten en een kleine, venijnige kras. Gelukkig zijn we vol verzekerd en Herz doet nooit moeilijk. Dat neemt niet weg dat ik het jammer vind.
We rijden vandaag naar het Noorden: eerst naar Los Gigantes.
Een geweldige rotspartij waartegen het dorp is opgebouwd. Buiten de bebouwing naast de jachthaven is er geen straat die niet helt.
Het is mooi om te zien.
We vervolgen onze weg naar Masca en dat is een attractie op zich. De weg stijgt en daalt via een nauwe weg die echt alleen maar uit S-bochten bestaat.
Wat een uitzichten, wat een beleving!
Het dorpje zelf bestaat slechts uit een paar huizen, drie restaurantjes, waarvan er 2 dicht zijn vanwege vakantie, gelegen aan met kinderkopjes geplaveide straatjes. Heel idyllisch en nog maar sinds 1996 toegankelijk voor toeristen. Of het moet zijn dat ze- net als de oorspronkelijke bewoners - de weg van en naar Santiago del Teide te voet of per ezel aflegden.
Op de terugweg leggen we aan bij La Caleta en strijken neer op het terras van Restaurant La Caleta waar we de lekkerste tapas ooit eten.
Reken daar nog eens bij dat ze heerlijke stoeltjes hebben en dat we een prachtig plekje aan het water in de zon hebben.....
We genieten met volle teugen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Geen opmerkingen:
Een reactie posten