Van Havana naar Vinales

28 april 2015

Van Havana naar Vinales

Als we de auto gaan ophalen, zijn we de eersten en dat is maar goed ook! Het noteren van de benodigde gegevens en invullen van formulieren neemt bijna 1/2 uur in beslag, tot wanhoop van een Nederlandse macho die met zijn gezin als laatste aankwam even voor negen uur en verwoede pogingen deed om als eerste aan de beurt te komen. Zo ging hij het kantoortje in van van de verhuurder die net even weg was en controleerde op diens formulieren of zijn naam er toch wel opstond; zijn zoon imiteerde dit gedrag en ging even later in het kantoortje (nog steeds onbemand) verkoeling zoeken bij de airco...

De witte Kia blijkt tot mijn verrassing een automaatje te zijn: helemaal goed.
Vol goede moed rijden we naar het westen, maar nog voor ik de stad uit ben, word ik aangehouden door een vrouwelijke politie-agent. Ik ben zojuist op een onduidelijk kruispunt van baan verwisseld en heb daarbij een welliswaar zeer vage - maar toch - gele doorgetrokken streep overgegaan.
Zij praat geen Engels, ik geen Spaans, maar ik begrijp toch wel uit haar woorden dat ik iets verschrikkelijks gedaan heb. Autopapieren, rijbewijs: alles wordt gecontroleerd en daarna wordt er door haar druk getelefoneerd.
Ik kom met de schrik vrij, maar echt relaxed is deze start niet.

Na een tijdje is de schrik voorbij en gaan we vol goede moed verder. De juiste weg vinden we niet meteen, maar door het heuvelachtige achterland rijden is interessant (hoor ik naast me) al zie ik er niet zo veel van omdat de kuilen in de weg hier nog verraderlijker zijn dan op de snelweg.
Als we daar rijden, zegt Peter: "Nou, dit is niet zo spannend." Zijn woorden zijn nog niet koud of we naderen een viaduct, waaronder een man of 15 staat te hangen, met 2 geuniformeerde heren, die de weg oplopend druk gebarend en op een fluitje blazend duidelijk maken dat we moeten stoppen en terug achteruit rijden tot bij hen.
Dat doen we dus maar. Raampje stukje open, mooi verhaal van werklui die door panne met een bus geen vervoer meer hebben en of er een paar mee kunnen rijden.
Nou, eentje dan maar?
Nadat we hem vriendelijk hebben gewezen op het feit dat onze extra zitplaatsen verdwenen zijn door bagage en er dus echt niemand mee kan, druipt hij af.
Ppffff, hebben we hier goed aan gedaan?

Als we de snelweg weer af zijn, herhaalt dit tafereel zich een aantal keren. Bij kruisingen springen wild gebarende jonge kerels zowat voor je auto om je aanwijzingen te willen geven welke richting je uit moet en dat blijkt, zo zien wij bij een voorganger, niet eens de juiste.
Het voelt nogmaals niet echt relaxed.

Maar het dal waarin we gaan logeren is echt schitterend: het voelt als een veilige oase, wat nog eens versterkt wordt door de gastvrij ontvangst in onze "casa"!
Als Fransesco ons ook nog eens verzekert dat we er goed aan hebben gedaan om niemand mee te nemen en dat deze kerels niet echt iets kwaads in de zin hebben, zijn we gerust: we moeten nog aan veel wennen, hier.
Anni zet ons een heerlijke maaltijd met kreeft voor en 's avonds op het plein is het weer volop feest.
Er zijn verschillende optredens in de openlucht, van kinderdansgroepen tot zangeressen en allemaal even goed: in het publiek ontstaan spontaan dansende groepen mensen.
Naast het plein is een disco waar we vooral genieten van de dansende gasten.
Kan iedereen dat hier?
En is het hier elke avond bal?
Wij zouden zeggen: 't Is maar een doordeweeks dinsdag, hoor!

We begrijpen nog niet veel van de mores in Cuba: op deze zelfde doordeweekse dinsdag heeft Peter vanmiddag een heuse honkbalwedstrijd van volwassenen staan te bekijken met heel veel publiek.


- Posted using BlogPress from my iPad