"Ik ga je even wat vertellen", zegt Peter.
Wij zijn op de terugweg van een fietstochtje naar de uiterste zuidpunt van Laos, op het eiland Don Khong. Aan de overkant van de rivier ligt Cambodja.
Wij hebben, samen met de Nieuw-Zeelandse Peter die daar ook weer toevallig op het terras zat, een boottochtje naar de overkant gemaakt om dolfijnen te spotten. We zijn dus onverwacht ook nog een uurtje in Cambodja.
Hoe we ook ons best doen, we zien er geen een!
Als we terugvaren, ziet Peter er een vlak voor onze boot zwemmen. De Nieuw-Zeelander en ik kijken toevallig de andere kant op.
Er blijken er op die plek maar drie te "wonen". Deze soort leeft in kleine groepen en blijft in een leefgebied waar lekker veel voedsel is.
(Maar ik ben wel de enige met een partner die een van de drie dolfijnen zag! )
"Vertel," zeg ik.
Peter ging - voordat we de boot gingen regelen - nog even naar het toilet een eindje verderop aan de rivier.
Toen hij terugliep, zag hij een mooi plaatje voor een foto: ik op het terras.
Toevallig was daar ook nog een soort bouwwerkje boven de rivier en daar stapte hij op. Het stortte bijna in. Hij is er na de foto dus voorzichtig, maar snel afgestapt en vermoedt dat het niet meer bruikbaar is.
Ik vertel hem een identiek verhaal, alleen ben ik het bouwwerkje niet opgestapt omdat dat niet meer verantwoord was: het staat op instorten.
Als bewijs laat ik hem mijn foto zien: Peter op het terras!
We hebben een late lunch op het terras aan de rivier bij Mama Leuah: heerlijk.
We praten nog wat na over ons tochtje van vanochtend naar de woeste waterval waar het uitzichtterras onbereikbaar was, want totaal overstroomd. We zien hier dat het water t.o.v. gisteren gezakt is en er valt vandaag geen drupje regen. Dat ziet er dus hoopvol uit voor de bewoners.
Voor we wegrijden, krijgen we nog een lekker borreltje van hem: zelfgemaakte Lao Lao op kummelbasis.
Na 10 meter rijden, moeten we voor de 1000e keer die dag afstappen voor plassen met modder en krijg ik de trapper tegen mijn scheenbeen: het bloedt.
Ik loop even terug naar de vriendelijke gastheer en vraag of dit kan wachten tot we in ons guesthouse zijn.
Ik krijg geen antwoord, maar een privebehandeling met ontsmetten van het wondje, een prachtige pleister en een behandelingsadvies.
Wat een lieve mensen hier! (Of heb ik dat al eens geschreven?)
De zonsondergang is prachtig op deze zonnige dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 31, 2017
zondag, juli 30, 2017
Don Det
De busreis naar Don Det (een van de 4.000 eilanden in het Zuiden van Loas, tegen de grens met Cambodja) is schokkend.
- "Asshole" gilt een van de meisjes in de bus tegen de chauffeur als we aan het instappen zijn. Hij heeft een koffer tegen haar teen gegooid en die zit zwaar in het verband, net als haar knie. (Later blijkt dat ze een week geleden met de brommer gevallen is en flinke schaafwonden heeft.)
- De weg is erg slecht en bij het laatste gedeelte moet de chauffeur zig-zaggen om alle diepe kuilen te kunnen omzeilen: het is hard werken.
Het uitstappen uit de boot is voor ons een uitdaging: de boot wordt vastgehouden door een jongetje van een jaar of 8 en via een andere boot moeten we aan de wal zien te komen met onze koffers: veel hulp is er niet, maar we krijgen het voor elkaar.
Baba guesthouse ligt dicht bij de pier, in het pitje.
Een uurtje later zitten we op de fiets, op weg naar een goed lunchrestaurantje.
Wat we dan zien, is ongelooflijk! Het pad ernaar toe, langs de locals, is op veel plekken ondergelopen en we waden af en toe tot de enkels in de modder (fietsen kan dan echt niet meer). Soms moeten we zelfs een stukje bij mensen over het erf: zij wijzen ons behulpzaam de weg.
Maar wat zij nog een goede doorgang vinden, is voor ons een bijna onbegaanbaar pad. We komen er wel! En de heerlijke lunch op het mooie terras aan/over het water maakt alles goed.
Dit is zo'n fantastische ervaring.
We genieten nog wat na op ons terras.
Peter loopt nog even naar de pier voor de zonsondergang en straks gaan we weer lekker dineren.
Het is een schitterende dag.
We boffen ook nog ontzettend met het weer, want tijdens het hele fietstochtje (ook daarna als we naar de brug met het ander eiland Don Khong) fietsen valt er geen drup regen!
- Posted using BlogPress from my iPad
- "Asshole" gilt een van de meisjes in de bus tegen de chauffeur als we aan het instappen zijn. Hij heeft een koffer tegen haar teen gegooid en die zit zwaar in het verband, net als haar knie. (Later blijkt dat ze een week geleden met de brommer gevallen is en flinke schaafwonden heeft.)
- De weg is erg slecht en bij het laatste gedeelte moet de chauffeur zig-zaggen om alle diepe kuilen te kunnen omzeilen: het is hard werken.
Het uitstappen uit de boot is voor ons een uitdaging: de boot wordt vastgehouden door een jongetje van een jaar of 8 en via een andere boot moeten we aan de wal zien te komen met onze koffers: veel hulp is er niet, maar we krijgen het voor elkaar.
Baba guesthouse ligt dicht bij de pier, in het pitje.
Een uurtje later zitten we op de fiets, op weg naar een goed lunchrestaurantje.
Wat we dan zien, is ongelooflijk! Het pad ernaar toe, langs de locals, is op veel plekken ondergelopen en we waden af en toe tot de enkels in de modder (fietsen kan dan echt niet meer). Soms moeten we zelfs een stukje bij mensen over het erf: zij wijzen ons behulpzaam de weg.
Maar wat zij nog een goede doorgang vinden, is voor ons een bijna onbegaanbaar pad. We komen er wel! En de heerlijke lunch op het mooie terras aan/over het water maakt alles goed.
Dit is zo'n fantastische ervaring.
We genieten nog wat na op ons terras.
Peter loopt nog even naar de pier voor de zonsondergang en straks gaan we weer lekker dineren.
Het is een schitterende dag.
We boffen ook nog ontzettend met het weer, want tijdens het hele fietstochtje (ook daarna als we naar de brug met het ander eiland Don Khong) fietsen valt er geen drup regen!
- Posted using BlogPress from my iPad
Laatste excursie in Pakse
"Helloh, you again! Good morning."
Mary-Lou en Peter zitten breed lachend achterin het busje. Zij gaan ook naar Sampasak, de plaats waar Wat Phou ligt.
Peter gaat eerst naar een guesthouse en komt later met de fiets naar de Wat.
Wij gaan rechtstreeks.
Er zitten nog 2 jonge dames achter ons, druk babbelend (Russisch) en vooral ook druk filmend met een piepkleine camera.
Ik begin er inmiddels aan te wennen dat er ontzettend veel selfies gemaakt worden en dat het er vooral omgaat hoe goed je in beeld bent, maar dit is niet normaal! Ze nemen zelfs het bezoek aan de toiletruimte op...
Om bij de Wat te komen, moeten we een flink aantal smalle, steile, met mos bedekte trappen op en ik vraag me af of de dames wel boven kunnen komen, met één handje vrij.
De Wat is gedeeltelijk van de 5e eeuw en de rest van de 12/13e eeuw: er is dus nogal wat vervallen, maar wat er nog wel staat, is het bekijken waard en de omgeving is schitterend.
Mary-Lou is goed gezelschap en omdat Peter nogal eens "out of the crowd" de boel exploreert, wandelen zij en ik veel samen en we hebben leuke gesprekken. Zij weet heel veel over bomen en planten en op die manier heb ik ook nog eens een goede gids bij me!
We lunchen met zijn allen bij het guesthouse waar Peter slaapt en - nadat Marie-Lou zich ervan verzekerd heeft dat er een kamer met airco en zonder bedbugs vrij is- besluit ook zij daar een nachtje te blijven.
Wij stappen met de Russische dames het busje in en vangen nog net een glimp op van onze 2 Spaanse "vrienden": zij zijn aan het inchecken.
Inmiddels weten we dat de Russische dames niet zomaar even op vakantie zijn: zij hebben een reisvlog in Rusland (300.000 volgers).
Daar ben ik dus vanavond te zien, want de dames hebben ongegeneerd, ongevraagd zitten filmen, waar we ook maar waren.
Als ik 's avonds in het restaurant wraak wil nemen door hen ongevraagd te fotograferen, word ik hard afgestraft: de foto mislukt (maar dat weten zij niet!)
Morgen reizen we door naar Don Det (een van de 4.000 eilanden in het Zuiden van Laos).
- Posted using BlogPress from my iPad
Mary-Lou en Peter zitten breed lachend achterin het busje. Zij gaan ook naar Sampasak, de plaats waar Wat Phou ligt.
Peter gaat eerst naar een guesthouse en komt later met de fiets naar de Wat.
Wij gaan rechtstreeks.
Er zitten nog 2 jonge dames achter ons, druk babbelend (Russisch) en vooral ook druk filmend met een piepkleine camera.
Ik begin er inmiddels aan te wennen dat er ontzettend veel selfies gemaakt worden en dat het er vooral omgaat hoe goed je in beeld bent, maar dit is niet normaal! Ze nemen zelfs het bezoek aan de toiletruimte op...
Om bij de Wat te komen, moeten we een flink aantal smalle, steile, met mos bedekte trappen op en ik vraag me af of de dames wel boven kunnen komen, met één handje vrij.
De Wat is gedeeltelijk van de 5e eeuw en de rest van de 12/13e eeuw: er is dus nogal wat vervallen, maar wat er nog wel staat, is het bekijken waard en de omgeving is schitterend.
Mary-Lou is goed gezelschap en omdat Peter nogal eens "out of the crowd" de boel exploreert, wandelen zij en ik veel samen en we hebben leuke gesprekken. Zij weet heel veel over bomen en planten en op die manier heb ik ook nog eens een goede gids bij me!
We lunchen met zijn allen bij het guesthouse waar Peter slaapt en - nadat Marie-Lou zich ervan verzekerd heeft dat er een kamer met airco en zonder bedbugs vrij is- besluit ook zij daar een nachtje te blijven.
Wij stappen met de Russische dames het busje in en vangen nog net een glimp op van onze 2 Spaanse "vrienden": zij zijn aan het inchecken.
Inmiddels weten we dat de Russische dames niet zomaar even op vakantie zijn: zij hebben een reisvlog in Rusland (300.000 volgers).
Daar ben ik dus vanavond te zien, want de dames hebben ongegeneerd, ongevraagd zitten filmen, waar we ook maar waren.
Als ik 's avonds in het restaurant wraak wil nemen door hen ongevraagd te fotograferen, word ik hard afgestraft: de foto mislukt (maar dat weten zij niet!)
Morgen reizen we door naar Don Det (een van de 4.000 eilanden in het Zuiden van Laos).
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 28, 2017
Het Bolavenplateau
Als we de eerste kilometers hebben afgelegd, hebben we al kennisgemaakt met Richard en Colette (uit Nederland) en Mary-Lou uit India. In de loop van de dag raken we ook in gesprek met Peter uit Nieuw-Zeeland en 2 Spanjaarden. Bij de laatsten duurt het contactleggen wat langer (zij zitten voorin bij de chauffeur).
Wij zijn op excursie naar het Bolavenplateau.
Het programma is gevarieerd:
- een waterval, waar we in de stromende regen aankomen en alleen een dikke mist zien en geen waterval. Dan komt er een windvlaag door het dal, die de mist enigszins verdrijft en hebben we het geluk dat we 30 seconden naar de waterval kunnen kijken. Meer tijd hebben we niet. Peter uit Nieuw Zeeland mistte de 30 seconden door een sanitair bezoekje (ja, je moet wel zorgen dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, maar misschien was hij dat ook wel..)
- nog 2 andere watervallen, bij volle zon en goed zichtbaar. De laatste konden we via een bamboebrug bereiken;
- een koffieplantage, waar we ook een cappuccino hebben gedronken van hun Arabicabonen;
- 2 verschillende stammen die op het plateau wonen onder zeer primitieve omstandigheden.
Het gaat allemaal heel relaxt. We hebben alleen een chauffeur, geen gids. We moeten het min of meer zelf maar zo'n beetje uitzoeken. En dat gaat ontzettend goed.
De groep voelt elkaar aan: het ene moment zijn we in koppels of als eenling de boel aan het verkennen, het ander moment komen we weer samen, zoals b.v. bij de lunch.
Er ontstaan mooie gesprekken; we hebben min of meer hetzelfde gevoel voor humor en we lachen veel vandaag!
Bij het laatste onderdeel ontstaat spontaan een groepsfoto waar iedereen graag aan meedoet en het afscheid is hartelijk: we hebben allemaal een topdag gehad!
Als we 's avonds gaan eten, ontmoeten we Peter en de twee Spanjaarden weer in hetzelfde restaurant. We gaan niet bij elkaar aan tafel zitten, maar er is iets ontstaan vandaag, waardoor we toch nog even met elkaar in gesprek raken. Zij en Marie-Lou reizen morgen naar het Zuiden van Laos. Wij gaan de dag erna die kant op.
Dan wensen we elkaar weer maar eens een goede reis verder.
Het zou me niets verbazen als we elkaar toch nog een keer gaan zien in het Zuiden.
- Posted using BlogPress from my iPad
Wij zijn op excursie naar het Bolavenplateau.
Het programma is gevarieerd:
- een waterval, waar we in de stromende regen aankomen en alleen een dikke mist zien en geen waterval. Dan komt er een windvlaag door het dal, die de mist enigszins verdrijft en hebben we het geluk dat we 30 seconden naar de waterval kunnen kijken. Meer tijd hebben we niet. Peter uit Nieuw Zeeland mistte de 30 seconden door een sanitair bezoekje (ja, je moet wel zorgen dat je op het juiste moment op de juiste plek bent, maar misschien was hij dat ook wel..)
- nog 2 andere watervallen, bij volle zon en goed zichtbaar. De laatste konden we via een bamboebrug bereiken;
- een koffieplantage, waar we ook een cappuccino hebben gedronken van hun Arabicabonen;
- 2 verschillende stammen die op het plateau wonen onder zeer primitieve omstandigheden.
Het gaat allemaal heel relaxt. We hebben alleen een chauffeur, geen gids. We moeten het min of meer zelf maar zo'n beetje uitzoeken. En dat gaat ontzettend goed.
De groep voelt elkaar aan: het ene moment zijn we in koppels of als eenling de boel aan het verkennen, het ander moment komen we weer samen, zoals b.v. bij de lunch.
Er ontstaan mooie gesprekken; we hebben min of meer hetzelfde gevoel voor humor en we lachen veel vandaag!
Bij het laatste onderdeel ontstaat spontaan een groepsfoto waar iedereen graag aan meedoet en het afscheid is hartelijk: we hebben allemaal een topdag gehad!
Als we 's avonds gaan eten, ontmoeten we Peter en de twee Spanjaarden weer in hetzelfde restaurant. We gaan niet bij elkaar aan tafel zitten, maar er is iets ontstaan vandaag, waardoor we toch nog even met elkaar in gesprek raken. Zij en Marie-Lou reizen morgen naar het Zuiden van Laos. Wij gaan de dag erna die kant op.
Dan wensen we elkaar weer maar eens een goede reis verder.
Het zou me niets verbazen als we elkaar toch nog een keer gaan zien in het Zuiden.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 27, 2017
Van Takhet naar Pakse: een bijzondere busrit
Gisteren werd er al over gesproken in Takhet: er vallen (gelukkig vooral 's nachts) gigantische buien en als het zo doorgaat, wat de verwachting is, dan gaan er zeker overstromingen komen, ook in dit gebied en het gebied waar we naar toe gaan. De natte moesson is dit jaar veel vroeger dan anders en het gaat er behoorlijk heftig aan toe. Als het water nog 3 meter stijgt, zitten we in de alarmfase.
Wij hebben wel regen gehad, ook overdag, en de rivieren zijn breed en het water staat hoog, maar wij hebben geen vergelijkingsmateriaal.
Wij hebben vandaag een busreis van 8 uur voor de boeg, maar we zijn goed voorbereid na een rustdag met een lekkere massage.
We rijden met een lokale bus met airco.
Het wordt een afwisselende rit. We zien van alles onderweg en ik neem steeds wat foto's om de sfeer vast te leggen.
Er wordt vaak gestopt op plekken die ik niet verwacht. Zomaar, langs de kant van de weg. Er wordt iets geroepen, mensen stappen uit en lopen de berm in op zoek naar een dikke boom of wat bosschage: een sanitaire stop. We volgen hun voorbeeld: er zit niets anders op.
Langs de weg ligt veel troep en ik begrijp even later waarom: de plassers drinken ook nog gauw een blikje fris en de lege blikjes worden schaamteloos in de berm gegooid.
Het weer is erg veranderlijk: zo schijnt de zon, en zo komt het er met bakken uit!
De bus moet regelmatig inhouden of stoppen omdat er veel vee op de weg loopt: koeien, buffels, geiten etc. en de rijstvelden en omliggende akkers komen steeds meer onder water te staan. Geen wonder dat het vee de weg op gaat, het moet wel!
Ook staan er steeds meer auto's langs de weg geparkeerd bij de gehuchtjes waar groepjes bewoners bij elkaar staan te praten.
Parkeren bij het huis is niet meer mogelijk: de toegang tot het huis staat helemaal onder water, soms ook het huis zelf. De bewoners staan tot hun middel in het water en kinderen zwemmen op hun erf. De weg waarop wij rijden ligt hoger dan de omringende velden en dat is maar goed ook, want anders was er geen doorgang meer mogelijk. Links en rechts van de bus hetzelfde beeld, zeker een uur lang.
En het ergste schijnt nog te moeten komen.
Je hoort er vaak over op TV; je leest het in de krant, maar als je het zelf ziet!
Het maakt grote indruk op me.
Als ik rondkijk in de bus, zitten ook de locals rechtop en staren net als wij, uit het raam: ook zij zijn onder de indruk.
Als we in Pakse aankomen schijnt de zon. Er is wat geharrewar of we nou wel of niet in een klaarstaande open taxibus moeten stappen en we besluiten het gewoon te doen: we zien wel. Gelukkig is de open taxi wel voorzien van een zeildak, want het begint weer te plenzen.
De chauffeur die geen woord Engels spreekt, zoekt voor ons uit waar hotel Athena is en zet ons bijna voor de deur af. We worden hier echt aan alle kanten door iedereen geholpen: zo'n lieve mensen!
We zetten de koffers op onze kamer en lopen het dorp in om een excursie te regelen naar het Bolavenplateau en de hoogste waterval van Laos en doen wat voorwerk voor de doorreis. Daarna hebben we wel een lunch verdiend, vinden we.
Na de lunch nemen we een duik (nou ja, zo noem je dat toch?) in het zwembadje en genieten van een glaasje wijn op ons terras.
Het was een bewogen dagje.
- Posted using BlogPress from my iPad
Wij hebben wel regen gehad, ook overdag, en de rivieren zijn breed en het water staat hoog, maar wij hebben geen vergelijkingsmateriaal.
Wij hebben vandaag een busreis van 8 uur voor de boeg, maar we zijn goed voorbereid na een rustdag met een lekkere massage.
We rijden met een lokale bus met airco.
Het wordt een afwisselende rit. We zien van alles onderweg en ik neem steeds wat foto's om de sfeer vast te leggen.
Er wordt vaak gestopt op plekken die ik niet verwacht. Zomaar, langs de kant van de weg. Er wordt iets geroepen, mensen stappen uit en lopen de berm in op zoek naar een dikke boom of wat bosschage: een sanitaire stop. We volgen hun voorbeeld: er zit niets anders op.
Langs de weg ligt veel troep en ik begrijp even later waarom: de plassers drinken ook nog gauw een blikje fris en de lege blikjes worden schaamteloos in de berm gegooid.
Het weer is erg veranderlijk: zo schijnt de zon, en zo komt het er met bakken uit!
De bus moet regelmatig inhouden of stoppen omdat er veel vee op de weg loopt: koeien, buffels, geiten etc. en de rijstvelden en omliggende akkers komen steeds meer onder water te staan. Geen wonder dat het vee de weg op gaat, het moet wel!
Ook staan er steeds meer auto's langs de weg geparkeerd bij de gehuchtjes waar groepjes bewoners bij elkaar staan te praten.
Parkeren bij het huis is niet meer mogelijk: de toegang tot het huis staat helemaal onder water, soms ook het huis zelf. De bewoners staan tot hun middel in het water en kinderen zwemmen op hun erf. De weg waarop wij rijden ligt hoger dan de omringende velden en dat is maar goed ook, want anders was er geen doorgang meer mogelijk. Links en rechts van de bus hetzelfde beeld, zeker een uur lang.
En het ergste schijnt nog te moeten komen.
Je hoort er vaak over op TV; je leest het in de krant, maar als je het zelf ziet!
Het maakt grote indruk op me.
Als ik rondkijk in de bus, zitten ook de locals rechtop en staren net als wij, uit het raam: ook zij zijn onder de indruk.
Als we in Pakse aankomen schijnt de zon. Er is wat geharrewar of we nou wel of niet in een klaarstaande open taxibus moeten stappen en we besluiten het gewoon te doen: we zien wel. Gelukkig is de open taxi wel voorzien van een zeildak, want het begint weer te plenzen.
De chauffeur die geen woord Engels spreekt, zoekt voor ons uit waar hotel Athena is en zet ons bijna voor de deur af. We worden hier echt aan alle kanten door iedereen geholpen: zo'n lieve mensen!
We zetten de koffers op onze kamer en lopen het dorp in om een excursie te regelen naar het Bolavenplateau en de hoogste waterval van Laos en doen wat voorwerk voor de doorreis. Daarna hebben we wel een lunch verdiend, vinden we.
Na de lunch nemen we een duik (nou ja, zo noem je dat toch?) in het zwembadje en genieten van een glaasje wijn op ons terras.
Het was een bewogen dagje.
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 25, 2017
Op naar Thakhek
Deze nacht in Vientiane zal ik niet snel vergeten: onze airco werkt niet.
Natuurlijk zijn we daar te laat achtergekomen.
We krijgen de temperatuur niet naar beneden, zelfs niet op standje 16gr. met de turbo erbij aan.
Ook de fan die we er extra bij aanzetten, brengt geen verkoeling.
Ik ga naar beneden en vraag aan de "nachtwaker" (een jongetje van een jaar of 16, schat ik) of dit euvel verholpen kan worden.
Lang verhaal kort: ook zijn ingrepen helpen niet. We slapen vannacht in de sauna.
Echt, het enige minpuntje aan Lani House! Mooie tuin, mooi huis, redelijke kamer met een uitstekende douche (die ook 's nachts gelukkig prima werkte: zie boven!), lekkere koffie bij een prima ontbijt!
Voor we vertrekken naar Thakhek, fietsen we nog snel even naar de oudste Wat van de stad. Gisteren lieten we die links liggen omdat we wat moe waren...
Geen seconde spijt: het is een prachtige Wat, vooral de hoofdtempel die binnen helemaal beschilderd is en waarvan geen foto's gemaakt kunnen worden (ook niet stiekum.)
Als we uitchecken, worden nogmaals excuses aangeboden voor de vreselijke nacht, krijgen we 15% korting en gratis koffie als we op de tuktuk zitten te wachten die ons naar het busstation brengt.
De airco zal wel gerepareerd worden, vermoed ik zo.
De reis naar Thakhek leggen we af met een VIP-bus (lekker airco en zo, als hij werkt. Deze keer niet.)
Enfin, 5 uur later zijn we er en we laten ons snel naar Bouton d'Or brengen.
Dit moet een prima hotel zijn volgens Tripadvisor en daar ben ik een grote fan van.
Als we de trappen oplopen, kijken we in een chique schaars verlichte hal.
"Romantische entourage", denk ik, maar dan blijkt dat de receptionist ons niet kan inchecken omdat de stroom is uitgevallen. De schaarse verlichting komt van een noodaggregaat, zo zal later blijken.
Ik mag wel vooraf even de kamers zien, maar dat lukt niet zo best met de invallende duisternis, zelfs niet als de gordijnen worden opengeschoven.
Toch maak ik een keuze en met de belofte dat de elektraproblemen binnen een kwartiertje opgelost zullen zijn, worden de koffers alvast naar boven gesjouwd.
Precies als we de kamer opkomen, springen de lampen aan en ook de airco en die doet het nog goed ook!
Het is inmiddels na 19.00 uur en aangezien we vanmiddag ook een maaltijd hebben overgeslagen, gaan we eerst lekker eten aan de overkant, aan de Mae Kong (en voor de verandering kijken we nu op Thailand uit).
Bij een reisbureautje regelen we nog wat zaken voor de dag erna en de doorreis, drinken nog een kop koffie onderweg en gaan lekker naar onze frisse kamer.
En je gelooft het niet: precies op het moment dat we op onze kamer zijn, valt de stroom weer uit, maar nu in de hele stad. Het is overal aardedonker.
En dan zijn we toch blij met dit hotel dat een noodaggregaat heeft, zodat er nog schaarse verlichting is in de grote hal.
Bijkomend probleempje is wel dat ook de spoelbak van de WC en de douche elektrisch aangedreven worden, dus er is ook geen water.
Gelukkig is een half uurtje later het leed geleden en lig ik nu, fris gedoucht prinsheerlijk in een frisse kamer!
Wat zal ik lekker slapen vannacht.
- Posted using BlogPress from my iPad
Natuurlijk zijn we daar te laat achtergekomen.
We krijgen de temperatuur niet naar beneden, zelfs niet op standje 16gr. met de turbo erbij aan.
Ook de fan die we er extra bij aanzetten, brengt geen verkoeling.
Ik ga naar beneden en vraag aan de "nachtwaker" (een jongetje van een jaar of 16, schat ik) of dit euvel verholpen kan worden.
Lang verhaal kort: ook zijn ingrepen helpen niet. We slapen vannacht in de sauna.
Echt, het enige minpuntje aan Lani House! Mooie tuin, mooi huis, redelijke kamer met een uitstekende douche (die ook 's nachts gelukkig prima werkte: zie boven!), lekkere koffie bij een prima ontbijt!
Voor we vertrekken naar Thakhek, fietsen we nog snel even naar de oudste Wat van de stad. Gisteren lieten we die links liggen omdat we wat moe waren...
Geen seconde spijt: het is een prachtige Wat, vooral de hoofdtempel die binnen helemaal beschilderd is en waarvan geen foto's gemaakt kunnen worden (ook niet stiekum.)
Als we uitchecken, worden nogmaals excuses aangeboden voor de vreselijke nacht, krijgen we 15% korting en gratis koffie als we op de tuktuk zitten te wachten die ons naar het busstation brengt.
De airco zal wel gerepareerd worden, vermoed ik zo.
De reis naar Thakhek leggen we af met een VIP-bus (lekker airco en zo, als hij werkt. Deze keer niet.)
Enfin, 5 uur later zijn we er en we laten ons snel naar Bouton d'Or brengen.
Dit moet een prima hotel zijn volgens Tripadvisor en daar ben ik een grote fan van.
Als we de trappen oplopen, kijken we in een chique schaars verlichte hal.
"Romantische entourage", denk ik, maar dan blijkt dat de receptionist ons niet kan inchecken omdat de stroom is uitgevallen. De schaarse verlichting komt van een noodaggregaat, zo zal later blijken.
Ik mag wel vooraf even de kamers zien, maar dat lukt niet zo best met de invallende duisternis, zelfs niet als de gordijnen worden opengeschoven.
Toch maak ik een keuze en met de belofte dat de elektraproblemen binnen een kwartiertje opgelost zullen zijn, worden de koffers alvast naar boven gesjouwd.
Precies als we de kamer opkomen, springen de lampen aan en ook de airco en die doet het nog goed ook!
Het is inmiddels na 19.00 uur en aangezien we vanmiddag ook een maaltijd hebben overgeslagen, gaan we eerst lekker eten aan de overkant, aan de Mae Kong (en voor de verandering kijken we nu op Thailand uit).
Bij een reisbureautje regelen we nog wat zaken voor de dag erna en de doorreis, drinken nog een kop koffie onderweg en gaan lekker naar onze frisse kamer.
En je gelooft het niet: precies op het moment dat we op onze kamer zijn, valt de stroom weer uit, maar nu in de hele stad. Het is overal aardedonker.
En dan zijn we toch blij met dit hotel dat een noodaggregaat heeft, zodat er nog schaarse verlichting is in de grote hal.
Bijkomend probleempje is wel dat ook de spoelbak van de WC en de douche elektrisch aangedreven worden, dus er is ook geen water.
Gelukkig is een half uurtje later het leed geleden en lig ik nu, fris gedoucht prinsheerlijk in een frisse kamer!
Wat zal ik lekker slapen vannacht.
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 24, 2017
En nu in Loas
Gisteren hield het vroeger op met regenen dan de dag ervoor; de uit voorzorg meegenomen regenjacks blijven ingepakt zitten.
Ons fietstochtje gaat vandaag langs parken, velden en dorpjes. Soms met een omweg vanwege blaffende honden (wat zijn die er toch veel van hier!)
Op de terugweg willen we een short-cut maken langs het water. Er komen net twee fietsers die kant af: een man en een vrouw, vol bepakt op Europese fietsen.
We vragen of de weg waar zij vanaf komen langs het water naar Nong Khai loopt.
Dat hadden zij ook gehoopt, maar het liep op niets uit.
Het blijkt een onderwijsechtpaar uit Den Bosch. Onze leeftijd, ongeveer.
Zij gaan een fietstocht maken van 1600 km. in 5 weken. Route is door een organisatie voorbereid, net zoals de reserveringen van de verblijfplaatsen.
Ik neem er mijn petje voor af. Wij fietsen ook hier, maar dit is andere koek!
Zij zijn wel heel goed voorbereid: de heer is kwestie heeft zelfs een honden-verjaag-fluitje!
Even later zitten we lekker aan de cappuccino in een trendy koffieshop.
Die zijn er volop hier, je moet ze alleen weten te vinden (of per toeval langs komen, zoals wij).
Als we terug buiten komen, vind ik een verrassing in mijn fietsmandje. Iemand heeft het als afvalbakje gebruikt. Nou ja...
Om 9.00 uur zijn we met de tuktuk naar de Vriendschapsbrug gereden (de grensovergang van Thailand naar Laos).
Als de tuktuk je heeft afgezet, loop je naar de douane om aan te geven dat je naar Laos gaat.
Je koopt daarna een buskaartje en wordt met de bus over de brug gereden.
Het laatste stuk tot aan de paspoortcontrole moet je te voet afleggen.
En dan begint het: je moet bij een loket aankloppen (anders blijft het gesloten) en dan krijg je 2 dubbele formulieren aangereikt, waarop je 4 x dezelfde informatie moet invullen. Er staan speciaal tafels en bankjes waaraan je kunt zitten om dit precisiewerkje te doen: alles moet correct worden ingevuld.
Dan ga je met de papieren terug: dezelfde procedure, maar dan worden alle papieren, inclusief je paspoort en € 35,-- p.p. ingenomen en krijg je een loketnummer toegesnauwd waar je moet wachten op het terugkrijgen van je paspoort. "Nee, hier niet aankloppen!" zegt de enige vriendelijke beambte die hier te vinden is en ons tijdens de hele procedure helpt en op de koffers let. Het blijkt een taxilobbyïst te zijn, maar hij doet het goed!
Even later zitten we in een taxi die ons naar Lani's House brengt.
We zijn er om 10.30 uur.
De hele dag ligt nog voor ons om Vientiane onveilig te maken en dat doen we: uiteraard op de fiets.
In 11 jaar tijd is hier enorm veel veranderd.
Toen: weinig auto's; Nu: het stikt ervan en niet van die kleintjes ook!
Toen: geen pinautomaat te vinden; Nu: op elke straathoek een.
Toen: kleine winkeltjes; Nu: grote winkelcentra met Appleproducten etc.
Toen: bij elk winkeltje een krakend radiootje met Loasmuziek; Nu: "This girl is on fire!!!!!"
Kortom: deze stad wordt voorgestuwd in de vaart der volkeren en wel in een sneltreinvaart.
Na de rust van Noord Thailand valt dit even rauw op ons dak en vinden we het, trouwens net als 11 jaar geleden, niet erg om hier maar 1 overnachting te hebben.
's Avonds dineren we in een restaurant voor de "happy few": per ongeluk komen we hier terecht.
Nadat mijn keuze gesloten blijkt te zijn (een restaurant waar kansloze jongeren werden opgevangen en opgeleid en waar ontzettend lekker gegeten kon worden), kiest Peter er een uit: op de plaatjes van het eten en het feit dat er ook entertainment is.
Het is ook lekker en de band en de dansers zijn de moeite waard.
Mooie afsluiting van een "drukke" stadsdag.
- Posted using BlogPress from my iPad
Ons fietstochtje gaat vandaag langs parken, velden en dorpjes. Soms met een omweg vanwege blaffende honden (wat zijn die er toch veel van hier!)
Op de terugweg willen we een short-cut maken langs het water. Er komen net twee fietsers die kant af: een man en een vrouw, vol bepakt op Europese fietsen.
We vragen of de weg waar zij vanaf komen langs het water naar Nong Khai loopt.
Dat hadden zij ook gehoopt, maar het liep op niets uit.
Het blijkt een onderwijsechtpaar uit Den Bosch. Onze leeftijd, ongeveer.
Zij gaan een fietstocht maken van 1600 km. in 5 weken. Route is door een organisatie voorbereid, net zoals de reserveringen van de verblijfplaatsen.
Ik neem er mijn petje voor af. Wij fietsen ook hier, maar dit is andere koek!
Zij zijn wel heel goed voorbereid: de heer is kwestie heeft zelfs een honden-verjaag-fluitje!
Even later zitten we lekker aan de cappuccino in een trendy koffieshop.
Die zijn er volop hier, je moet ze alleen weten te vinden (of per toeval langs komen, zoals wij).
Als we terug buiten komen, vind ik een verrassing in mijn fietsmandje. Iemand heeft het als afvalbakje gebruikt. Nou ja...
Om 9.00 uur zijn we met de tuktuk naar de Vriendschapsbrug gereden (de grensovergang van Thailand naar Laos).
Als de tuktuk je heeft afgezet, loop je naar de douane om aan te geven dat je naar Laos gaat.
Je koopt daarna een buskaartje en wordt met de bus over de brug gereden.
Het laatste stuk tot aan de paspoortcontrole moet je te voet afleggen.
En dan begint het: je moet bij een loket aankloppen (anders blijft het gesloten) en dan krijg je 2 dubbele formulieren aangereikt, waarop je 4 x dezelfde informatie moet invullen. Er staan speciaal tafels en bankjes waaraan je kunt zitten om dit precisiewerkje te doen: alles moet correct worden ingevuld.
Dan ga je met de papieren terug: dezelfde procedure, maar dan worden alle papieren, inclusief je paspoort en € 35,-- p.p. ingenomen en krijg je een loketnummer toegesnauwd waar je moet wachten op het terugkrijgen van je paspoort. "Nee, hier niet aankloppen!" zegt de enige vriendelijke beambte die hier te vinden is en ons tijdens de hele procedure helpt en op de koffers let. Het blijkt een taxilobbyïst te zijn, maar hij doet het goed!
Even later zitten we in een taxi die ons naar Lani's House brengt.
We zijn er om 10.30 uur.
De hele dag ligt nog voor ons om Vientiane onveilig te maken en dat doen we: uiteraard op de fiets.
In 11 jaar tijd is hier enorm veel veranderd.
Toen: weinig auto's; Nu: het stikt ervan en niet van die kleintjes ook!
Toen: geen pinautomaat te vinden; Nu: op elke straathoek een.
Toen: kleine winkeltjes; Nu: grote winkelcentra met Appleproducten etc.
Toen: bij elk winkeltje een krakend radiootje met Loasmuziek; Nu: "This girl is on fire!!!!!"
Kortom: deze stad wordt voorgestuwd in de vaart der volkeren en wel in een sneltreinvaart.
Na de rust van Noord Thailand valt dit even rauw op ons dak en vinden we het, trouwens net als 11 jaar geleden, niet erg om hier maar 1 overnachting te hebben.
's Avonds dineren we in een restaurant voor de "happy few": per ongeluk komen we hier terecht.
Nadat mijn keuze gesloten blijkt te zijn (een restaurant waar kansloze jongeren werden opgevangen en opgeleid en waar ontzettend lekker gegeten kon worden), kiest Peter er een uit: op de plaatjes van het eten en het feit dat er ook entertainment is.
Het is ook lekker en de band en de dansers zijn de moeite waard.
Mooie afsluiting van een "drukke" stadsdag.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 22, 2017
Salakaewkoo beeldenpark in Nong Khai
Als we wakker worden, regent het.
We willen met de fiets naar het beeldenpark, zo'n 5 kilometer verderop.
Na het ontbijt regent het nog steeds en we slenteren wat over de overdekte Indo-Chinamarkt. Helemaal op het eind vinden we een stok kaarten waar we al sinds Ayutthaya naar op zoek zijn: daar raakten we klaveren 10 kwijt en is het behelpen.
Maar dat is nu dus weer in orde.
Als het lijkt op te klaren, stappen we toch maar op de fiets.
Na een keer of drie regencape aan, regencape uit, kan hij uitblijven.
Precies als we er zijn, breekt de zon door en ja, dan is het weer bloedheet.
We schrikken van de drukte: op het parkeerterrein staan zelfs bussen.
Als we zo'n kwartiertje aan de wandel zijn, is er van de drukte niets meer te merken. Of ze hebben hier een bliksembezoek afgelegd, of ze waren er al om een uur of zeven vanochtend: de drukte is weg.
De "wheel of live" is fascinerend verbeeld: alle fases van het leven vanaf de conceptie tot en met de dood komen voorbij; je kunt er naar blijven kijken.
We fietsen op het gemakje terug en leggen even aan bij de 7eleven: tijd voor een paar inkopen.
We vragen bij de kassa ook nog een klein flesje Hong Thong (een soort zachte cognac, erg lekker bij de koffie). Het is 14.03 uur.
Ze wijst op een bordje waarop de verordening van overheidswege staat dat sterke drank alleen verkocht mag worden tussen 11.00 - 14.00 uur en vanaf 17.00 uur. We wijzen op ons horloge en kijken nog eens lief vragend, maar ze zijn onverbiddelijk: Nee is nee!
50 meter verderop komen we voorbij een winkeltje waar ze hem ook verkopen.
"Even kijken, of die verordening hier ook geldt", zegt Peter.
Ik geeft hem weinig kans...
Maar hij komt triomfantelijk naar buiten: "Zelfde merk, zelfde prijs, maar andere verkooptijden, denk ik."
Vanmiddag lekker relaxen op ons balkon en daarna naar de zaterdagmarkt, 100 meter verderop.
Mooie dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
We willen met de fiets naar het beeldenpark, zo'n 5 kilometer verderop.
Na het ontbijt regent het nog steeds en we slenteren wat over de overdekte Indo-Chinamarkt. Helemaal op het eind vinden we een stok kaarten waar we al sinds Ayutthaya naar op zoek zijn: daar raakten we klaveren 10 kwijt en is het behelpen.
Maar dat is nu dus weer in orde.
Als het lijkt op te klaren, stappen we toch maar op de fiets.
Na een keer of drie regencape aan, regencape uit, kan hij uitblijven.
Precies als we er zijn, breekt de zon door en ja, dan is het weer bloedheet.
We schrikken van de drukte: op het parkeerterrein staan zelfs bussen.
Als we zo'n kwartiertje aan de wandel zijn, is er van de drukte niets meer te merken. Of ze hebben hier een bliksembezoek afgelegd, of ze waren er al om een uur of zeven vanochtend: de drukte is weg.
De "wheel of live" is fascinerend verbeeld: alle fases van het leven vanaf de conceptie tot en met de dood komen voorbij; je kunt er naar blijven kijken.
We fietsen op het gemakje terug en leggen even aan bij de 7eleven: tijd voor een paar inkopen.
We vragen bij de kassa ook nog een klein flesje Hong Thong (een soort zachte cognac, erg lekker bij de koffie). Het is 14.03 uur.
Ze wijst op een bordje waarop de verordening van overheidswege staat dat sterke drank alleen verkocht mag worden tussen 11.00 - 14.00 uur en vanaf 17.00 uur. We wijzen op ons horloge en kijken nog eens lief vragend, maar ze zijn onverbiddelijk: Nee is nee!
50 meter verderop komen we voorbij een winkeltje waar ze hem ook verkopen.
"Even kijken, of die verordening hier ook geldt", zegt Peter.
Ik geeft hem weinig kans...
Maar hij komt triomfantelijk naar buiten: "Zelfde merk, zelfde prijs, maar andere verkooptijden, denk ik."
Vanmiddag lekker relaxen op ons balkon en daarna naar de zaterdagmarkt, 100 meter verderop.
Mooie dag.
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 21, 2017
De reis naar Nong Khai
Gisteren aan het eind van de middag - nadat we de was opgehaald hebben - fietsen we nog even naar een Wat die Peter gevonden heeft.
Als we er aan komen ben ik eerst wat teleurgesteld: hij staat gedeeltelijk in de steigers en ook binnen staat alleen schilder- en stucadoorsmateriaal.
De muurschilderingen zijn wel mooi.
Dan komt er een monnik op ons afgelopen. Ik verwacht half en half dat we weggestuurd worden (vanwege de renovatie), maar het tegendeel is waar.
Hij spoort ons aan om naar boven te gaan.
Als we boven komen, gaat plotseling het licht aan en staan we onder een rijk beschilderde koepel en zitten er wassen beelden van 12 monniken in een halve cirkel. We hebben deze 12 al in een eerdere Wat gezien, maar dit is veel mooier door de hele entourage. Eerst zijn we onder de indruk, maar daarna kunnen we het niet laten om wat trucagefilmpjes te maken. Omdat het vaak mislukt, moeten we het nogal eens over doen en op het laatst zijn we tevreden met een waarop je net ziet dat het misgaat. Ach, je kunt maar ergens lol om hebben.
Vanochtend zijn we weer heel vroeg wakker en maken we nog wat mooie foto's van de bedelmonniken: het regent lichtjes.
Na het ontbijt worden we met de taxi naar Pak Chon gebracht, waar we op de bus naar Nong Khai kunnen stappen.
Als we de bus instappen, is het even schrikken. De deuren staan open en zijn met touwtjes vastgebonden. Het dashbord van de chauffeur lijkt op een dwarsdoorsnede die je wel eens ziet als studie-objecten. Alle draadjes etc. hangen open en bloot en ergens tussenin zie je het constactslot met de -sleutel hangen. De parketvloer is zo stoffig en vuil dat mijn rugzak die ik even neerzet, eruitziet of ik in de shara aan het rondtrekken ben.
Enfin, na 4 uurtjes op een slechtzittend bankje hangen, zijn we er: het uitzicht tijdens de reis maakt wel veel goed.
Ons onderkomen in Mut Mee guesthouse is geweldig. Ook nu weer uitzicht op de Mae Khong-rivier, maar het huis zelf is 10 x zo groot als het vorige en het balkon alleen al is 5x5 m2.
Het systeem is nog steeds hetzelfde als jaren geleden toen we hier ook al eens waren: je pakt zelf wat je drinken wilt en noteert dit in je eigen bestelboekje. Met het eten gaat het precies andersom: je noteert in je bestelboekje wat je wilt eten en legt het boekje in de keuken. Als het eten klaar is, wordt het geserveerd en het boekje wordt weer bij de bar in een vakje gelegd. Het werkt perfect!
Als we klaar zijn met eten, begint het licht te onweren en even later valt de regen met bakken uit de hemel.
Op ons terras zitten we hoog en droog.
- Posted using BlogPress from my iPad
Als we er aan komen ben ik eerst wat teleurgesteld: hij staat gedeeltelijk in de steigers en ook binnen staat alleen schilder- en stucadoorsmateriaal.
De muurschilderingen zijn wel mooi.
Dan komt er een monnik op ons afgelopen. Ik verwacht half en half dat we weggestuurd worden (vanwege de renovatie), maar het tegendeel is waar.
Hij spoort ons aan om naar boven te gaan.
Als we boven komen, gaat plotseling het licht aan en staan we onder een rijk beschilderde koepel en zitten er wassen beelden van 12 monniken in een halve cirkel. We hebben deze 12 al in een eerdere Wat gezien, maar dit is veel mooier door de hele entourage. Eerst zijn we onder de indruk, maar daarna kunnen we het niet laten om wat trucagefilmpjes te maken. Omdat het vaak mislukt, moeten we het nogal eens over doen en op het laatst zijn we tevreden met een waarop je net ziet dat het misgaat. Ach, je kunt maar ergens lol om hebben.
Vanochtend zijn we weer heel vroeg wakker en maken we nog wat mooie foto's van de bedelmonniken: het regent lichtjes.
Na het ontbijt worden we met de taxi naar Pak Chon gebracht, waar we op de bus naar Nong Khai kunnen stappen.
Als we de bus instappen, is het even schrikken. De deuren staan open en zijn met touwtjes vastgebonden. Het dashbord van de chauffeur lijkt op een dwarsdoorsnede die je wel eens ziet als studie-objecten. Alle draadjes etc. hangen open en bloot en ergens tussenin zie je het constactslot met de -sleutel hangen. De parketvloer is zo stoffig en vuil dat mijn rugzak die ik even neerzet, eruitziet of ik in de shara aan het rondtrekken ben.
Enfin, na 4 uurtjes op een slechtzittend bankje hangen, zijn we er: het uitzicht tijdens de reis maakt wel veel goed.
Ons onderkomen in Mut Mee guesthouse is geweldig. Ook nu weer uitzicht op de Mae Khong-rivier, maar het huis zelf is 10 x zo groot als het vorige en het balkon alleen al is 5x5 m2.
Het systeem is nog steeds hetzelfde als jaren geleden toen we hier ook al eens waren: je pakt zelf wat je drinken wilt en noteert dit in je eigen bestelboekje. Met het eten gaat het precies andersom: je noteert in je bestelboekje wat je wilt eten en legt het boekje in de keuken. Als het eten klaar is, wordt het geserveerd en het boekje wordt weer bij de bar in een vakje gelegd. Het werkt perfect!
Als we klaar zijn met eten, begint het licht te onweren en even later valt de regen met bakken uit de hemel.
Op ons terras zitten we hoog en droog.
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 18, 2017
Fietstochtje met verrassende afloop
We kunnen het niet laten: het is te leuk, een tochtje door de velden.
Ongeveer 15 km. vandaag.
Aan het einde van de bike-route komen we in (nieuw)-Sukhotai uit, maar we hebben geen idee of we links of rechts moeten om in het centrum te komen.
Peter wil namelijk graag even langs het busstation om wat voorwerk te doen voor de busreis van morgen.
Na even fietsen, geven we het op en keren om. Dan passeert ons een bus, die even later links afslaat. Ik ben benieuwd waar die naar toe gaat en houd het in de gaten. Als we ongeveer op de hoogte zijn van waar we de bike-route afkwamen, zie ik het: hij reed naar de busterminal: precies waar we wilden zijn.
We hebben snel de info die we wilden en staan nog wat te kletsen met de chauffeur van de open toeristen-stads"bus". Hij ziet aan onze fietsen dat we bij Le Charme logeren.
We staan nog wat te overleggen: fietsen we terug of proberen we een tuktuk te regelen die ons met fietsen en al wil terugrijden?
Peter gaat eens polshoogte nemen bij een tuktukdriver als de chauffeur van de toeristenbus naar me toekomt en zegt dat we met hem mee kunnen voor 30bat p.p. (€0,80), fietsen gratis. Natuurlijk willen we dat! Hij helpt ons met het inladen van de fietsen en daar gaan we!
Hij moet een bepaalde route rijden en zo hebben we nog een stadstour ook!
Onderweg laadt hij drie packbackers op (die niets hoeven te betalen) en zorgt dat ze een halte verder door een collega naar het door hen gevraagde adres vervoerd worden. Wat een schat van een man.
Hij bindt ondertussen ook onze fietsen wat beter vast met een spin en daar gaan we weer: we genieten!
Hij zet ons af op het hoekje van onze straat, precies bij het restaurantje waar we willen gaan lunchen.
De kip met knof smaakt fantastisch! (Of zou het komen omdat ik er - voor de eerste keer hier - frietjes bij heb besteld?)
Voor we terugrijden naar ons zwembadje, spreken we nog even een massage af voor vroeg in de avond. We moeten namelijk morgen in goede reisconditie zijn.
Op naar de provincie Loei!
- Posted using BlogPress from my iPad
Ongeveer 15 km. vandaag.
Aan het einde van de bike-route komen we in (nieuw)-Sukhotai uit, maar we hebben geen idee of we links of rechts moeten om in het centrum te komen.
Peter wil namelijk graag even langs het busstation om wat voorwerk te doen voor de busreis van morgen.
Na even fietsen, geven we het op en keren om. Dan passeert ons een bus, die even later links afslaat. Ik ben benieuwd waar die naar toe gaat en houd het in de gaten. Als we ongeveer op de hoogte zijn van waar we de bike-route afkwamen, zie ik het: hij reed naar de busterminal: precies waar we wilden zijn.
We hebben snel de info die we wilden en staan nog wat te kletsen met de chauffeur van de open toeristen-stads"bus". Hij ziet aan onze fietsen dat we bij Le Charme logeren.
We staan nog wat te overleggen: fietsen we terug of proberen we een tuktuk te regelen die ons met fietsen en al wil terugrijden?
Peter gaat eens polshoogte nemen bij een tuktukdriver als de chauffeur van de toeristenbus naar me toekomt en zegt dat we met hem mee kunnen voor 30bat p.p. (€0,80), fietsen gratis. Natuurlijk willen we dat! Hij helpt ons met het inladen van de fietsen en daar gaan we!
Hij moet een bepaalde route rijden en zo hebben we nog een stadstour ook!
Onderweg laadt hij drie packbackers op (die niets hoeven te betalen) en zorgt dat ze een halte verder door een collega naar het door hen gevraagde adres vervoerd worden. Wat een schat van een man.
Hij bindt ondertussen ook onze fietsen wat beter vast met een spin en daar gaan we weer: we genieten!
Hij zet ons af op het hoekje van onze straat, precies bij het restaurantje waar we willen gaan lunchen.
De kip met knof smaakt fantastisch! (Of zou het komen omdat ik er - voor de eerste keer hier - frietjes bij heb besteld?)
Voor we terugrijden naar ons zwembadje, spreken we nog even een massage af voor vroeg in de avond. We moeten namelijk morgen in goede reisconditie zijn.
Op naar de provincie Loei!
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 17, 2017
Plan A, B en C
Plan A:
We fietsen vandaag een route die ik min of meer uitgepuzzeld heb op internet. Er is hier wel een organisatie "Fietsen in Sukothai", maar we zoeken het liever zelf uit. Dat valt nog niet mee, want er zijn geen routes te vinden en dus ben ik afgegaan op een gedownload plattegrondje. De route loopt langs een kanaal, waarover veel bruggetjes zijn, zodat we naar mijn idee dan weer rechts en dan weer links het kanaal kunnen volgen. Een flink eind verder is er dan een weg terug door de velden. Het kanaal is snel gevonden: dat goed gaat.
Bij het eerste stukje langs het kanaal gaat het echter mis: een klein, maar zeer agressief blaffend waakhondje komt dreigend onze kant op. Hij is effectief: Peter draait meteen om "Dat ga ik niet doen!"
Dan maar beginnen aan de andere kant. Een tijdje gaat het goed al is er weinig te beleven. Dan moeten we een groepje ganzen passeren, die naarmate wij dichterbij komen, steeds harder gakkend de weg op komen. We zetten door en komen er voorbij. Ik vermoed dat ze kleintjes hebben, want iets verderop het veld in zit er nog een, die niet van de plaats komt.
We steken nog een of twee keer over, maar het beloofde zijpad is een modderpoel. We gaan terug voor plan B.
Peter had bedacht dat we ook bij een Wat het veld in zouden kunnen en dat gaan we proberen. We komen uit in een kloostertuin bij monniken en kunnen ook daar niet verder. We maken een kleine U-bocht en komen door een leuk pottenbakkersstraatje. Daarna komen we weer in het oude gedeelte dat we gisteren ook al uitgebreid doorgefietst zijn.
Plan C
Gisteren heb ik bij de oude stadswal een bordje gezien met "bike-route". Zullen we dat eens proberen?
Omdat we inmiddels toch al een flink tijdje aan het fietsen zijn, hebben we al een koffiepauze gehad, dus ja: plan C.
We moeten dan wel weer precies aan de andere kant van het park zijn, maar dat houdt ons niet tegen.
Het lukt. We zitten op de bike-route. En dat is een gouden greep. We fietsen door velden, langs piepkleine gehuchtjes: precies wat we wilden.
Onderweg treffen we nog een groep Nederlandse toeristen die met tuktuks door Djoser langs dezelfde route geloodst worden: ze hebben net een stop bij een plek waar 1x per week hanengevechten plaatsvinden. Ze logeren - zo vertellen ze - bij Le Charme...
We fietsen nog wat kilometers door en nemen dan een afslag naar de grote weg waar we een restaurantje vinden waar we een lekkere Pad Thai eten.
We zijn dan ongeveer op de helft van de route.
Het is genoeg geweest voor vandaag. We fietsen dezelfde route terug: misschien doen we morgen de hele route wel: moet te doen zijn als we meteen de goede aanvliegroute hebben.
Thuis brengen we nog een paar uurtjes door in het bijna verlaten zwembadje.
Dan komt Djoser ook terug en is het gedaan met de rust.
Gauw naar ons eigen terrasje voor een glaasje wijn.
- Posted using BlogPress from my iPad
We fietsen vandaag een route die ik min of meer uitgepuzzeld heb op internet. Er is hier wel een organisatie "Fietsen in Sukothai", maar we zoeken het liever zelf uit. Dat valt nog niet mee, want er zijn geen routes te vinden en dus ben ik afgegaan op een gedownload plattegrondje. De route loopt langs een kanaal, waarover veel bruggetjes zijn, zodat we naar mijn idee dan weer rechts en dan weer links het kanaal kunnen volgen. Een flink eind verder is er dan een weg terug door de velden. Het kanaal is snel gevonden: dat goed gaat.
Bij het eerste stukje langs het kanaal gaat het echter mis: een klein, maar zeer agressief blaffend waakhondje komt dreigend onze kant op. Hij is effectief: Peter draait meteen om "Dat ga ik niet doen!"
Dan maar beginnen aan de andere kant. Een tijdje gaat het goed al is er weinig te beleven. Dan moeten we een groepje ganzen passeren, die naarmate wij dichterbij komen, steeds harder gakkend de weg op komen. We zetten door en komen er voorbij. Ik vermoed dat ze kleintjes hebben, want iets verderop het veld in zit er nog een, die niet van de plaats komt.
We steken nog een of twee keer over, maar het beloofde zijpad is een modderpoel. We gaan terug voor plan B.
Peter had bedacht dat we ook bij een Wat het veld in zouden kunnen en dat gaan we proberen. We komen uit in een kloostertuin bij monniken en kunnen ook daar niet verder. We maken een kleine U-bocht en komen door een leuk pottenbakkersstraatje. Daarna komen we weer in het oude gedeelte dat we gisteren ook al uitgebreid doorgefietst zijn.
Plan C
Gisteren heb ik bij de oude stadswal een bordje gezien met "bike-route". Zullen we dat eens proberen?
Omdat we inmiddels toch al een flink tijdje aan het fietsen zijn, hebben we al een koffiepauze gehad, dus ja: plan C.
We moeten dan wel weer precies aan de andere kant van het park zijn, maar dat houdt ons niet tegen.
Het lukt. We zitten op de bike-route. En dat is een gouden greep. We fietsen door velden, langs piepkleine gehuchtjes: precies wat we wilden.
Onderweg treffen we nog een groep Nederlandse toeristen die met tuktuks door Djoser langs dezelfde route geloodst worden: ze hebben net een stop bij een plek waar 1x per week hanengevechten plaatsvinden. Ze logeren - zo vertellen ze - bij Le Charme...
We fietsen nog wat kilometers door en nemen dan een afslag naar de grote weg waar we een restaurantje vinden waar we een lekkere Pad Thai eten.
We zijn dan ongeveer op de helft van de route.
Het is genoeg geweest voor vandaag. We fietsen dezelfde route terug: misschien doen we morgen de hele route wel: moet te doen zijn als we meteen de goede aanvliegroute hebben.
Thuis brengen we nog een paar uurtjes door in het bijna verlaten zwembadje.
Dan komt Djoser ook terug en is het gedaan met de rust.
Gauw naar ons eigen terrasje voor een glaasje wijn.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, juli 16, 2017
Sukothai: aankomst en 1e ochtend
Om 6.15 uur staan we beneden. We moesten op tijd zijn van onze gastvrouw, want de bus naar Sukothai vertrekt meestal stipt op tijd: 7.10 uur.
De gastvrouw staat ons beneden al op te wachten met 2 ontbijtpakketten en ook de door haar bestelde tuktuk die ons naar het busstation brengt, staat er al.
We krijgen nog wat goede raad mee, zoals: "Maak een foto van de bus als jullie een stop hebben, want al die bussen lijken op elkaar en anders kun je hem niet terugvinden!"
Ze zwaait ons uit en weg zijn we.
Deze keer is de bus niet op tijd, zul je altijd zien. Pas om kwart voor 8 rijden we weg. We hebben een geweldig fijne plek: bovenin, helemaal voorin: veel beenruimte en goed zicht.
We krijgen meteen een bekertje water en een doosje met koekjes en tissues erin, en dat voor een busreis van 6 uur voor €7,50.
Na een goed uurtje rijden, hebben we de eerste stop. "Neem uw bustickets mee" klinkt het door de luidspreker.
Als we uitgestapt zijn, begrijpen we na een tijdje waarom. We zitten in een grote overdekte hal, waar langs de kant verschillende eetgelegenheden zijn en met het laten zien van je ticket, krijg je gratis eten en/of drinken!
We verwachten dat er nog wel een aantal keer gestopt gaat worden en dat klopt: om mensen te laten uitstappen, maar wij worden geacht te blijven zitten.
Tegen half 3 zijn we in Sukhothai.
We nemen een tuktuk die ons naar het resort Le Charme zal brengen. We geven aan dat we meteen weg willen rijden, maar dat maakt niet veel indruk.
Onze chauffeur zegt telkens zo terug te zijn en is naarstig op zoek naar meer passagiers. We rijden dan ook pas weg als hij ook nog 4 kinderen en 3 volwassenen uit Frankrijk met heel veel koffers in de tuktuk gepropt heeft.
Wel zet hij ons als eerste af, zodat alle Fransen er weer uit moeten en wij over hun bagage moeten klimmen om uit te kunnen stappen.
We krijgen wel korting!
Onze bungalow is vrijstaand en ligt aan een van de vijvers in de tuin van Le Charme. Het is een mooi resort.
We installeren ons, eten wat aan de overkant en komen even bij.
Om half zes leest P. in een van de folders van het Historisch Park vanavond open is (dat wisten we al en we willen er over een uurtje naar toe) maar hij leest ook dat je maar tot 6 uur kaartjes kunt kopen.
Oh, dat wordt even aanpoten.
Naar de receptie, fietsen regelen en racen.
Net op tijd komen we bij het ticketoffice. En dan is het weer genieten. We fietsen op het gemakje door het park en genieten van het prachtige licht dat de laatste zonnestralen op de Wats en de vele boeddhabeelden laten vallen.
In een van de laantjes aan het water staat het vol met eetstalletjes en vindt de zaterdagse picknick plaats.
Als de duisternis invalt, is het sprookje compleet: de monumenten worden uitgelicht en je bevindt je in sprookjesland.
Als we "thuis" komen, eten we op het terras aan het water bij Le Charme.
De dag erop twijfel ik even of ik weer de fiets op stap. Kan ik niet beter een dagje niets doen? Maar ja, het vooruitzicht om de hele godsganselijke dag aan het, overigens heerlijke, zwembadje te liggen, trekt ook niet. Een halve dag is echt wel genoeg.
Dus, na het ontbijt springen we weer op de fiets en dwalen heerlijk rond in en om het park en omdat we het zo rustig aan doen is het fijn!
We drinken koffie bij een klein koffiehuis, waar o.a. een Belgisch stelletje zit. De man is kennelijk zwaar vermoeid, want nadat ze even wat woorden gewisseld hebben, legt hij letterlijk zijn hoofd te ruste op de tafel en valt in slaap. Zijn vriendin (althans dat vermoed ik), vindt het ogenschijnlijk prima, maakt een foto (misschien om hem hier later mee te confronteren?) en speelt rustig verder op haar i-phone.
De cappuccino is in ieder geval lekker sterk!
Op de weg terug naar ons zwembadje, leggen we nog even aan bij een koffiebar om een hapje te eten. Het is er gezellig druk en het beloofde eten ziet er goed uit. Naast ons zit een groepje toeristen te eten: ze vertrekken precies op het moment dat ons eten op tafel staat en wij de eerste hapjes van de lekkere soep geproefd hebben.
Dan ontstaat er enige commotie en we zien waarom: de vermoedelijk oudste dochter van het vertrekkende gezin valt flauw, precies voor het restaurantje; haar zusje begint vreselijk te huilen en wordt snel getroost door vader.
De flauwgevallen dochter wordt intussen met behulp van de 2 serverende dames die onmiddellijk in de actie komen, opgelapt met koude, natte doeken en vlugzout.
Na een minuut of vijf is ze zover dat ze weer even terug in de zaak zit met iedereen bij haar.
Dan zie ik dat het weer niet goed gaat: ze draait met haar ogen en dreigt weer flauw te vallen (mijn soep smaakt intussen niet meer): dan komt ze omhoog en geeft ze over met grote golven...
We laten de soep voor wat-ie is; pakken de rijst met gebakken papyasalade op en verhuizen verder weg naar binnen: even genoeg gezien...
We gissen nog even naar wat er precies gebeurd is: bevangen door de hitte?misschien slecht gegeten? een virusje? en zien dan dat de hele familie (die op de fiets aankwam) verdwijnt met een luxe wagen, ik vermoed richting een arts.
We liggen nu lekker bij te komen in het zwembad.
- Posted using BlogPress from my iPad
De gastvrouw staat ons beneden al op te wachten met 2 ontbijtpakketten en ook de door haar bestelde tuktuk die ons naar het busstation brengt, staat er al.
We krijgen nog wat goede raad mee, zoals: "Maak een foto van de bus als jullie een stop hebben, want al die bussen lijken op elkaar en anders kun je hem niet terugvinden!"
Ze zwaait ons uit en weg zijn we.
Deze keer is de bus niet op tijd, zul je altijd zien. Pas om kwart voor 8 rijden we weg. We hebben een geweldig fijne plek: bovenin, helemaal voorin: veel beenruimte en goed zicht.
We krijgen meteen een bekertje water en een doosje met koekjes en tissues erin, en dat voor een busreis van 6 uur voor €7,50.
Na een goed uurtje rijden, hebben we de eerste stop. "Neem uw bustickets mee" klinkt het door de luidspreker.
Als we uitgestapt zijn, begrijpen we na een tijdje waarom. We zitten in een grote overdekte hal, waar langs de kant verschillende eetgelegenheden zijn en met het laten zien van je ticket, krijg je gratis eten en/of drinken!
We verwachten dat er nog wel een aantal keer gestopt gaat worden en dat klopt: om mensen te laten uitstappen, maar wij worden geacht te blijven zitten.
Tegen half 3 zijn we in Sukhothai.
We nemen een tuktuk die ons naar het resort Le Charme zal brengen. We geven aan dat we meteen weg willen rijden, maar dat maakt niet veel indruk.
Onze chauffeur zegt telkens zo terug te zijn en is naarstig op zoek naar meer passagiers. We rijden dan ook pas weg als hij ook nog 4 kinderen en 3 volwassenen uit Frankrijk met heel veel koffers in de tuktuk gepropt heeft.
Wel zet hij ons als eerste af, zodat alle Fransen er weer uit moeten en wij over hun bagage moeten klimmen om uit te kunnen stappen.
We krijgen wel korting!
Onze bungalow is vrijstaand en ligt aan een van de vijvers in de tuin van Le Charme. Het is een mooi resort.
We installeren ons, eten wat aan de overkant en komen even bij.
Om half zes leest P. in een van de folders van het Historisch Park vanavond open is (dat wisten we al en we willen er over een uurtje naar toe) maar hij leest ook dat je maar tot 6 uur kaartjes kunt kopen.
Oh, dat wordt even aanpoten.
Naar de receptie, fietsen regelen en racen.
Net op tijd komen we bij het ticketoffice. En dan is het weer genieten. We fietsen op het gemakje door het park en genieten van het prachtige licht dat de laatste zonnestralen op de Wats en de vele boeddhabeelden laten vallen.
In een van de laantjes aan het water staat het vol met eetstalletjes en vindt de zaterdagse picknick plaats.
Als de duisternis invalt, is het sprookje compleet: de monumenten worden uitgelicht en je bevindt je in sprookjesland.
Als we "thuis" komen, eten we op het terras aan het water bij Le Charme.
De dag erop twijfel ik even of ik weer de fiets op stap. Kan ik niet beter een dagje niets doen? Maar ja, het vooruitzicht om de hele godsganselijke dag aan het, overigens heerlijke, zwembadje te liggen, trekt ook niet. Een halve dag is echt wel genoeg.
Dus, na het ontbijt springen we weer op de fiets en dwalen heerlijk rond in en om het park en omdat we het zo rustig aan doen is het fijn!
We drinken koffie bij een klein koffiehuis, waar o.a. een Belgisch stelletje zit. De man is kennelijk zwaar vermoeid, want nadat ze even wat woorden gewisseld hebben, legt hij letterlijk zijn hoofd te ruste op de tafel en valt in slaap. Zijn vriendin (althans dat vermoed ik), vindt het ogenschijnlijk prima, maakt een foto (misschien om hem hier later mee te confronteren?) en speelt rustig verder op haar i-phone.
De cappuccino is in ieder geval lekker sterk!
Op de weg terug naar ons zwembadje, leggen we nog even aan bij een koffiebar om een hapje te eten. Het is er gezellig druk en het beloofde eten ziet er goed uit. Naast ons zit een groepje toeristen te eten: ze vertrekken precies op het moment dat ons eten op tafel staat en wij de eerste hapjes van de lekkere soep geproefd hebben.
Dan ontstaat er enige commotie en we zien waarom: de vermoedelijk oudste dochter van het vertrekkende gezin valt flauw, precies voor het restaurantje; haar zusje begint vreselijk te huilen en wordt snel getroost door vader.
De flauwgevallen dochter wordt intussen met behulp van de 2 serverende dames die onmiddellijk in de actie komen, opgelapt met koude, natte doeken en vlugzout.
Na een minuut of vijf is ze zover dat ze weer even terug in de zaak zit met iedereen bij haar.
Dan zie ik dat het weer niet goed gaat: ze draait met haar ogen en dreigt weer flauw te vallen (mijn soep smaakt intussen niet meer): dan komt ze omhoog en geeft ze over met grote golven...
We laten de soep voor wat-ie is; pakken de rijst met gebakken papyasalade op en verhuizen verder weg naar binnen: even genoeg gezien...
We gissen nog even naar wat er precies gebeurd is: bevangen door de hitte?misschien slecht gegeten? een virusje? en zien dan dat de hele familie (die op de fiets aankwam) verdwijnt met een luxe wagen, ik vermoed richting een arts.
We liggen nu lekker bij te komen in het zwembad.
- Posted using BlogPress from my iPad
vrijdag, juli 14, 2017
(G)Een brug te ver
Op het eiland waar we "wonen" in Ayutthaya zijn maar weinig bruggen naar het vasteland toe (daar moeten we soms flink naar zoeken en ver voor fietsen), maar op het eiland zelf zijn er bruggetjes te over. We vinden het een uitdaging om er fietsend overheen te gaan, maar soms zijn ze te steil en/of te wankel.
Dan moet ik erkennen (volgens Peter) dat ik sommige dingen gewoon niet kan. Oei, die komt aan! Maar hij heeft wel gelijk.
Dat zegt hij overigens pas nadat ik - eigenwijs als ik ben - net als hij met mijn fiets over een smalle, steile en wankele brug wil lopen; mijn fiets ervan afschiet en vervaarlijk boven het water komt te hangen. Ik kan hem maar net terug op de brug trekken en ben blij met de hulp die Peter komt bieden.
OK, ik leer steeds bij....dat wel.
We zwerven weer heerlijk door het park, langs scholen en grachtjes waar het dan weer heel druk is (bij de scholen, natuurlijk) en dan weer heel verlaten; dat zijn de plaatsen waar we met volle teugen genieten van de natuur, bloemen en vogels.
Als we een heerlijke Pad Thai gegeten hebben, fietsen we naar huis.
Omdat het nog redelijk vroeg is, gaan we naar het zwembadje bij een guesthouse verderop waar een zus van onze eigenaresse de scepter zwaait.
Het is er heerlijk en we hebben een paar uur het rijk alleen.
Als het tegen half vijf begint te betrekken en we ook nog gedonder in de verte horen, fietsen we weer naar huis. Het blijkt vooralsnog loos alarm, want het blijft droog tot nu toe.
Even chillen, straks gaan eten en daarna vroeg naar bed.
Morgen om 6.30 uur worden we opgehaald met de de tuktuk, die ons
naar het station brengt. Morgen 6 uur bussen naar Sukhothai.
Le Charme, we komen er aan!
- Posted using BlogPress from my iPad
Dan moet ik erkennen (volgens Peter) dat ik sommige dingen gewoon niet kan. Oei, die komt aan! Maar hij heeft wel gelijk.
Dat zegt hij overigens pas nadat ik - eigenwijs als ik ben - net als hij met mijn fiets over een smalle, steile en wankele brug wil lopen; mijn fiets ervan afschiet en vervaarlijk boven het water komt te hangen. Ik kan hem maar net terug op de brug trekken en ben blij met de hulp die Peter komt bieden.
OK, ik leer steeds bij....dat wel.
We zwerven weer heerlijk door het park, langs scholen en grachtjes waar het dan weer heel druk is (bij de scholen, natuurlijk) en dan weer heel verlaten; dat zijn de plaatsen waar we met volle teugen genieten van de natuur, bloemen en vogels.
Als we een heerlijke Pad Thai gegeten hebben, fietsen we naar huis.
Omdat het nog redelijk vroeg is, gaan we naar het zwembadje bij een guesthouse verderop waar een zus van onze eigenaresse de scepter zwaait.
Het is er heerlijk en we hebben een paar uur het rijk alleen.
Als het tegen half vijf begint te betrekken en we ook nog gedonder in de verte horen, fietsen we weer naar huis. Het blijkt vooralsnog loos alarm, want het blijft droog tot nu toe.
Even chillen, straks gaan eten en daarna vroeg naar bed.
Morgen om 6.30 uur worden we opgehaald met de de tuktuk, die ons
naar het station brengt. Morgen 6 uur bussen naar Sukhothai.
Le Charme, we komen er aan!
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 13, 2017
Mooi Ayutthaya
Als we onze kamer uitstappen, beslaat meteen mijn bril: er valt een klamme warme deken op me. Ik kijk naar de lucht en die is onbewolkt, blauw.
"It's very hot, today" zegt onze vriendelijke gastvrouw na het ontbijt. Ze staat al klaar bij onze fietsen. "Have a good time!!"
We steken over en rijden naar het parkachtig grote complex, waar de Wats liggen. We bezoeken er twee en fietsen langs water, over bruggetjes, onder de bomen waar het iets koeler is en doen het vooral heel kalm aan.
We komen via een soort Intratuin op een parkeerterrein waar ook een "restaurant" is waar we iets willen drinken.
Het ziet er niet uit daar, maar dat wil soms niets zeggen.
Nu wel.
De koffie smaakt vies, het drankje van Peter is zelf gemaakt en vol met ijsklontjes (dat lijkt ons hier niet zo'n goed idee) en uiteindelijk wijs ik een flesje cola in de koelkast aan om toch maar iets bij hen te drinken. Ze kunnen wel wat klandizie gebruiken, vermoed ik zo. De vrouw die ons serveert, zit tussendoor ook nog een zwaar geestelijk gehadicapt meisje te voeren. Ze doet dat heel liefdevol.
We fietsen door het park en rijden daarna na het pontje. Aan de overkant kunnen we min of meer langs het water fietsen en daarna moeten we dan weer met een pontje terug om bij het Hollandhuis te komen. Peter heeft het allemaal goed bestudeerd: kan niet fout gaan! Of toch?
Bij de eerste afslag naar het pontje, stuiten we wel op een steiger, maar - zo maakt een buurtbewoner ons duidelijk - hier kunnen we de rivier niet over. We moeten verder door fietsen.
Bij een volgende afslag worden we verwelkomd door een stuk of vier blaffende honden waardoor we stokstijf blijven stilstaan tot de honden tot de orde geroepen worden door hun baasje. Ook hier kunnen we het water niet over.
Dan maar even terug naar de weg. Daar staat een etenskraampje en misschien weten de dames iets meer.
We worden vriendelijk te woord gestaan en we kunnen inderdaad het water wel over, bij de brug verderop. Zeker 3 kilometer fietsen nog, zegt ze bezorgd.
Eerst maar wat drinken en eten dus? We mogen op hun bankje gaan zitten om de kokosmelk op te drinken en te genieten van de gebakken banaan.
Als we weg willen rijden, krijgen we ieder nog een flesje koud water mee voor onderweg, gratis!
Het is inderdaad een flink eindje fietsen, maar geen 3 kilometer denk ik.
We komen eerst langs Baan Japan (hier kijken we even rond en ontlopen zo ook wat regendruppels) en daarna zijn we dan bij Baan Hollandia, het Hollandhuis waar je niet alleen friet, kroketten, frikandellen en bitterballen kunt eten, maar waar ook de geschiedenis van de VOC in Ayutthaya verbeeld wordt op de bovenetage.
De terugtocht is verrassend: we kunnen weer niet het water over met een
pontje. We moeten nu over de brug en om die te bereiken moeten de fietsen over een drietal trappen naar boven gedragen worden. Gelukkig heb ik een sterke vent bij me!
Als we daarna de brug over zijn gefietst, hebben we de keuze tussen
a. De fietsen weer een drietal trappen afdragen
b. De fietsen over een railing tillen en dan via de autoweg naar beneden rijden
We kiezen voor b. maar ik moet dan wel eerst bewijzen over de railing te kunnen klimmen, anders schieten we er nog niets mee op. Dat lukt en in een mum van tijd zijn we weer in het - inmiddels vertrouwde - deel van de stad.
We zijn wel toe een een lekkere cappuccino met een extra shot koffie!
- Posted using BlogPress from my iPad
"It's very hot, today" zegt onze vriendelijke gastvrouw na het ontbijt. Ze staat al klaar bij onze fietsen. "Have a good time!!"
We steken over en rijden naar het parkachtig grote complex, waar de Wats liggen. We bezoeken er twee en fietsen langs water, over bruggetjes, onder de bomen waar het iets koeler is en doen het vooral heel kalm aan.
We komen via een soort Intratuin op een parkeerterrein waar ook een "restaurant" is waar we iets willen drinken.
Het ziet er niet uit daar, maar dat wil soms niets zeggen.
Nu wel.
De koffie smaakt vies, het drankje van Peter is zelf gemaakt en vol met ijsklontjes (dat lijkt ons hier niet zo'n goed idee) en uiteindelijk wijs ik een flesje cola in de koelkast aan om toch maar iets bij hen te drinken. Ze kunnen wel wat klandizie gebruiken, vermoed ik zo. De vrouw die ons serveert, zit tussendoor ook nog een zwaar geestelijk gehadicapt meisje te voeren. Ze doet dat heel liefdevol.
We fietsen door het park en rijden daarna na het pontje. Aan de overkant kunnen we min of meer langs het water fietsen en daarna moeten we dan weer met een pontje terug om bij het Hollandhuis te komen. Peter heeft het allemaal goed bestudeerd: kan niet fout gaan! Of toch?
Bij de eerste afslag naar het pontje, stuiten we wel op een steiger, maar - zo maakt een buurtbewoner ons duidelijk - hier kunnen we de rivier niet over. We moeten verder door fietsen.
Bij een volgende afslag worden we verwelkomd door een stuk of vier blaffende honden waardoor we stokstijf blijven stilstaan tot de honden tot de orde geroepen worden door hun baasje. Ook hier kunnen we het water niet over.
Dan maar even terug naar de weg. Daar staat een etenskraampje en misschien weten de dames iets meer.
We worden vriendelijk te woord gestaan en we kunnen inderdaad het water wel over, bij de brug verderop. Zeker 3 kilometer fietsen nog, zegt ze bezorgd.
Eerst maar wat drinken en eten dus? We mogen op hun bankje gaan zitten om de kokosmelk op te drinken en te genieten van de gebakken banaan.
Als we weg willen rijden, krijgen we ieder nog een flesje koud water mee voor onderweg, gratis!
Het is inderdaad een flink eindje fietsen, maar geen 3 kilometer denk ik.
We komen eerst langs Baan Japan (hier kijken we even rond en ontlopen zo ook wat regendruppels) en daarna zijn we dan bij Baan Hollandia, het Hollandhuis waar je niet alleen friet, kroketten, frikandellen en bitterballen kunt eten, maar waar ook de geschiedenis van de VOC in Ayutthaya verbeeld wordt op de bovenetage.
De terugtocht is verrassend: we kunnen weer niet het water over met een
pontje. We moeten nu over de brug en om die te bereiken moeten de fietsen over een drietal trappen naar boven gedragen worden. Gelukkig heb ik een sterke vent bij me!
Als we daarna de brug over zijn gefietst, hebben we de keuze tussen
a. De fietsen weer een drietal trappen afdragen
b. De fietsen over een railing tillen en dan via de autoweg naar beneden rijden
We kiezen voor b. maar ik moet dan wel eerst bewijzen over de railing te kunnen klimmen, anders schieten we er nog niets mee op. Dat lukt en in een mum van tijd zijn we weer in het - inmiddels vertrouwde - deel van de stad.
We zijn wel toe een een lekkere cappuccino met een extra shot koffie!
- Posted using BlogPress from my iPad
woensdag, juli 12, 2017
Op naar Ayutthaya
Na afscheid genomen te hebben bij Oriental Kwai Resort (we vrezen dat we op onze hele verdere reis geen resort meer treffen als dit), beginnen we aan de reis naar Ayutthaya. Eerst een taxi, dan de bus naar "Zeg maar Soeppan" zei Evelien van Oriental Kwai, en daarna nog een taxibus naar Ayutthaya.
Het verloopt allemaal heel soepel: we worden overal precies op de goede plek afgezet, we worden geholpen met de koffers en 5 uur later zijn we in het stadje waar we willen zijn.
We rijden door een brede straat als ik opeens aan de rechterkant van de weg de naam van ons resort zie staan: Prom Tong Mansion. Gelukkig zitten we vooraan in het busje en ik vraag de chauffeur of hij wil stoppen. Dat doet hij.
"Ik hoop dat je het goed gezien hebt," zegt Peter enerzijds wantrouwend, anderzijds hoopvol. En dat heb ik: 20 meter terug ligt het guesthouse waar we hartelijk ontvangen worden. Dat scheelt ons bijna 3/4 uur reistijd!
Even later zitten we lekker te lunchen aan het water, vlakbij het aanlegsteigertje van een pontje: veel te zien en lekker eten.
Daarna gaan we even bijkomen op onze kamer: het is namelijk drukkend warm weer. Er wordt veel regen verwacht.
Na een uurtje wandelen we naar Wat Maha Tat, een van de vele in het Ramapark dat vlak voor onze deur ligt.
Het is er helemaal niet druk (meer) en het late middagzonnetje kleurt de toren extra rood. Omdat deze Wat zoveel geleden heeft, staan de overgebleven delen een stuk schever dan de toren van Pisa en ook de grond eronder is hier een daar scheef ingezakt. Het geeft een surrealistisch beeld aan het geheel en de rust is weldadig.
Hoe anders is het daarna op de avondmarkt tegenover. Het is al flink druk daar en de eetkraampjes en eettentjes doen goede zaken.
Er heerst wel een gezellige sfeer.
We wandelen weer naar de restaurantjes aan het water voor het avondeten.
In eerste instantie willen we terug naar waar we vanmiddag waren, maar Peter wil toch ook even kijken bij de buren die in het ANWB-boek beschreven staan.
Als we daarnaar toe wandelen, knal ik snoeihard met mijn hoofd tegen een 3 meter groot reclamebord aan. Ik was geconcentreerd op de stoep, want dat ligt daar allemaal niet zo strak geplaveid als we gewend zijn, en verwachtte niet dat daar dwars over het padje, op 1.60 hoogte zo'n bord zou staan.
De klap kwam zo hard aan dat ik achterover dreigde te klappen en zeker drie, vier stappen achteruit moest doen om niet echt neer te gaan. Ik bleef op de been, gelukkig! Peter en een lokale getuige lieten me even op een bankje gaan zitten om bij te komen. Er vloeide geen bloed uit en na een minuutje kon ik weer verder.
Bij het restaurant werd het niet zo'n succes. Het eten was wel goed, maar de bediening was te "gemaakt", de lifemuziek ging vervelen, de kinderen aan het tafeltje net achter mij gilden voortdurend.
Maar het kan ook zijn dat mijn hoofd er niet meer zo naar stond......
- Posted using BlogPress from my iPad
Het verloopt allemaal heel soepel: we worden overal precies op de goede plek afgezet, we worden geholpen met de koffers en 5 uur later zijn we in het stadje waar we willen zijn.
We rijden door een brede straat als ik opeens aan de rechterkant van de weg de naam van ons resort zie staan: Prom Tong Mansion. Gelukkig zitten we vooraan in het busje en ik vraag de chauffeur of hij wil stoppen. Dat doet hij.
"Ik hoop dat je het goed gezien hebt," zegt Peter enerzijds wantrouwend, anderzijds hoopvol. En dat heb ik: 20 meter terug ligt het guesthouse waar we hartelijk ontvangen worden. Dat scheelt ons bijna 3/4 uur reistijd!
Even later zitten we lekker te lunchen aan het water, vlakbij het aanlegsteigertje van een pontje: veel te zien en lekker eten.
Daarna gaan we even bijkomen op onze kamer: het is namelijk drukkend warm weer. Er wordt veel regen verwacht.
Na een uurtje wandelen we naar Wat Maha Tat, een van de vele in het Ramapark dat vlak voor onze deur ligt.
Het is er helemaal niet druk (meer) en het late middagzonnetje kleurt de toren extra rood. Omdat deze Wat zoveel geleden heeft, staan de overgebleven delen een stuk schever dan de toren van Pisa en ook de grond eronder is hier een daar scheef ingezakt. Het geeft een surrealistisch beeld aan het geheel en de rust is weldadig.
Hoe anders is het daarna op de avondmarkt tegenover. Het is al flink druk daar en de eetkraampjes en eettentjes doen goede zaken.
Er heerst wel een gezellige sfeer.
We wandelen weer naar de restaurantjes aan het water voor het avondeten.
In eerste instantie willen we terug naar waar we vanmiddag waren, maar Peter wil toch ook even kijken bij de buren die in het ANWB-boek beschreven staan.
Als we daarnaar toe wandelen, knal ik snoeihard met mijn hoofd tegen een 3 meter groot reclamebord aan. Ik was geconcentreerd op de stoep, want dat ligt daar allemaal niet zo strak geplaveid als we gewend zijn, en verwachtte niet dat daar dwars over het padje, op 1.60 hoogte zo'n bord zou staan.
De klap kwam zo hard aan dat ik achterover dreigde te klappen en zeker drie, vier stappen achteruit moest doen om niet echt neer te gaan. Ik bleef op de been, gelukkig! Peter en een lokale getuige lieten me even op een bankje gaan zitten om bij te komen. Er vloeide geen bloed uit en na een minuutje kon ik weer verder.
Bij het restaurant werd het niet zo'n succes. Het eten was wel goed, maar de bediening was te "gemaakt", de lifemuziek ging vervelen, de kinderen aan het tafeltje net achter mij gilden voortdurend.
Maar het kan ook zijn dat mijn hoofd er niet meer zo naar stond......
- Posted using BlogPress from my iPad
dinsdag, juli 11, 2017
Toch een mooie dag
's Morgens om 10.00 uur worden we verwacht op het aanlegsteigertje beneden ons huisje: we worden met een speed-longtailboat naar de "Bridge" gebracht: zo'n 20 minuutjes varen.
Het is al behoorlijk warm en de wind die door de haren waait, brengt behalve verkoeling, ook een ravage aan in mijn kapsel (en dat is hier de hele dag hopeloos: door het zweten lijkt het voortdurend of ik net uit het zwembad kom. Maar ja, ze kennen me hier toch niet.)
Op de brug is het heel wat rustiger dan gisteren en ook de kermis aan souvenierwinkels is nog niet gestart. We wandelen er rustig overheen en dalen aan de andere kant af naar een Chinees tempelcomplex waar duidelijk een ceremonie gaat plaatsvinden. Jonge mannen tuigen een palmstok op; een monnik houdt visite voor zijn aanhangers, eten en drinken wordt aangevoerd: ze hebben het er druk mee. Als we ergens aan een balie proberen een flesje water te kopen, wordt er naar een grote koelbox gewezen met de mededeling: "Pak er maar uit wat je nodig hebt." Betalen is nergens voor nodig.
Als we terugwandelen over de brug wordt net de eerste duizendknaller afgestoken.
We lopen door naar de backpackerstraat waar we gisteren zijn geëindigd en huren een fiets en rijden naar het Oorlogskerkhof. Een gigantisch groot veld met door de Commonwealth of Nations bijgehouden graven van Engelse, Australische en Nederlandse gesneuvelden. Dood door honger, uitputting, ziektes en lijfstraffen. Voor een spoorlijn, voor een brug... 90.000 doden in totaal.
We fietsen verder door de straten van Kanchanaburi, langs een markt, langs een gigantisch tempelcomplex en staan dan - vrij plotseling omdat we geen aanwijzingen konden vinden - voor het Jeathmuseum waar via een fototentoonstelling deze trieste geschiedenis nog eens wordt verbeeld.
2 kilometer verder bezoeken we nog een 2e Oorlogskerkhof: we zijn de enige bezoekers. De stilte benadrukt de machteloosheid die ik voel.
We sluiten het hier af.
We fietsen terug naar het dorp en stoppen voor een lunch bij ZapZap: een gouden greep.
We smullen van de gebakken papayasalade met een sausje om je vingers bij op te eten. Het lukt me ook nog om een hete saus bij mijn springrolls te bestellen en het feest is compleet.
Als we daarna de fietsen hebben ingeleverd, lopen we een klein stukje terug naar een taxibedrijf. Nee, ze hebben geen taxi voor ons!
Op mijn vraag hoe dat dan kan bij een taxibedrijf krijgen we als antwoord dat er geen chauffeur is vandaag, maar misschien lukt het 100 meter verderop wel....
Daar worden we nog eens 100 meter doorgestuurd en ja, daar staat een luxe wagen met een provisorisch geknutseld taxibordje op het dak: BINGO!
"Waar moeten jullie naar toe? Nee, dat doen we niet, dat is veel te ver!"
Ehhh, is 10 km. te ver? Is de bezinetank leeg dan?
Nou vooruit dan, maar van de 300 Bath is nog geen 10 bath af te dingen en dat wil wat zeggen, hier.
's Avonds laat ik me nog eens verwennen met een lekkere oliemassage.
Morgen verlaten we Oriental Resort.
De reis gaat verder.
- Posted using BlogPress from my iPad
Het is al behoorlijk warm en de wind die door de haren waait, brengt behalve verkoeling, ook een ravage aan in mijn kapsel (en dat is hier de hele dag hopeloos: door het zweten lijkt het voortdurend of ik net uit het zwembad kom. Maar ja, ze kennen me hier toch niet.)
Op de brug is het heel wat rustiger dan gisteren en ook de kermis aan souvenierwinkels is nog niet gestart. We wandelen er rustig overheen en dalen aan de andere kant af naar een Chinees tempelcomplex waar duidelijk een ceremonie gaat plaatsvinden. Jonge mannen tuigen een palmstok op; een monnik houdt visite voor zijn aanhangers, eten en drinken wordt aangevoerd: ze hebben het er druk mee. Als we ergens aan een balie proberen een flesje water te kopen, wordt er naar een grote koelbox gewezen met de mededeling: "Pak er maar uit wat je nodig hebt." Betalen is nergens voor nodig.
Als we terugwandelen over de brug wordt net de eerste duizendknaller afgestoken.
We lopen door naar de backpackerstraat waar we gisteren zijn geëindigd en huren een fiets en rijden naar het Oorlogskerkhof. Een gigantisch groot veld met door de Commonwealth of Nations bijgehouden graven van Engelse, Australische en Nederlandse gesneuvelden. Dood door honger, uitputting, ziektes en lijfstraffen. Voor een spoorlijn, voor een brug... 90.000 doden in totaal.
We fietsen verder door de straten van Kanchanaburi, langs een markt, langs een gigantisch tempelcomplex en staan dan - vrij plotseling omdat we geen aanwijzingen konden vinden - voor het Jeathmuseum waar via een fototentoonstelling deze trieste geschiedenis nog eens wordt verbeeld.
2 kilometer verder bezoeken we nog een 2e Oorlogskerkhof: we zijn de enige bezoekers. De stilte benadrukt de machteloosheid die ik voel.
We sluiten het hier af.
We fietsen terug naar het dorp en stoppen voor een lunch bij ZapZap: een gouden greep.
We smullen van de gebakken papayasalade met een sausje om je vingers bij op te eten. Het lukt me ook nog om een hete saus bij mijn springrolls te bestellen en het feest is compleet.
Als we daarna de fietsen hebben ingeleverd, lopen we een klein stukje terug naar een taxibedrijf. Nee, ze hebben geen taxi voor ons!
Op mijn vraag hoe dat dan kan bij een taxibedrijf krijgen we als antwoord dat er geen chauffeur is vandaag, maar misschien lukt het 100 meter verderop wel....
Daar worden we nog eens 100 meter doorgestuurd en ja, daar staat een luxe wagen met een provisorisch geknutseld taxibordje op het dak: BINGO!
"Waar moeten jullie naar toe? Nee, dat doen we niet, dat is veel te ver!"
Ehhh, is 10 km. te ver? Is de bezinetank leeg dan?
Nou vooruit dan, maar van de 300 Bath is nog geen 10 bath af te dingen en dat wil wat zeggen, hier.
's Avonds laat ik me nog eens verwennen met een lekkere oliemassage.
Morgen verlaten we Oriental Resort.
De reis gaat verder.
- Posted using BlogPress from my iPad
maandag, juli 10, 2017
Gemengde gevoelens
Vandaag gaan we op excursie: de "highlights" van de river Kwai.
Met 12 personen in een busje rijden we naar de Erawan watervallen. Het zijn er 7 in totaal. Aan de voet van elke waterval zijn bassins waarin gezwommen kan worden.
We zwemmen in nummer 3. Het water is heerlijk en het krioelt er van de vissen. Dat is op zich leuk, maar deze vissen zijn gespecialiseers in het opeten van dode huidcellen en ze laten geen kans onbenut om aan te vallen op elk bloot stukje huid (en dat is best veel als je badkleding draagt).
Het kriebelt als ik weet niet wat, dus ook als je even stilstaat of - hangt om rond te kijken, zorg je wel dat je in beweging blijft!
Wel een mooie gelegenheid om even mijn onderwatercameraatje te proberen. Het werkt goed, maar de vissen zijn zo grijs als haring, dus het levert nog geen mooie plaatjes op (ik heb wel hoge verwachtingen van de foto's als we gaan snorkelen).
De volgende stop is bij de Hellfire-pass, uit de rotsen gehakt door voornamelijk Australische dwangarbeiders.
Via de audioguide krijgen we te horen welke ontberingen deze mensen hebben moeten doorstaan. Je weet het al wel, maar het komt extra hard binnen als je daar ter plekke loopt. Je denkt terug aan al die zinloze oorlogen in het verleden en ook aan die van nu. We leren te weinig van het verleden.
Veel te snel moeten we al weer het busje in.
Daarna rijden we naar een stationnetje om in een stoomtrein een stukje over de "dodenspoorlijn" te gaan rijden. Niets doet me denken aan die keer, 17 jaar geleden, toen ik hier voor het eerst kwam. Toen alleen een bijna leeg station, nu een honder meter lange passage langs souvenierwinkels alsof je in Eurodisney aankomt.
Het stoort me in mijn beleving.
Als we tenslotte bij de Bridge zelf aankomen, is het nog erger. Bij het begin van de brug is een grote verzameling aan marktkramen verrezen, waardoor je bijna de opgang van de brug niet eens kunt zien! We krijgen 15 minuten de tijd.
Dit is niet wat ik Peter had willen laten zien.
Gelukkig gaan we morgen met een boot vanaf ons resort terug naar Kachanaburi. Dan gaan we in ons eigen tempo nog eens naar de brug, het museum en het kerkhof: te voet of met de fiets: we zien wel.
Wij zijn geen mensen voor highlight-hopping.
- Posted using BlogPress from my iPad
Met 12 personen in een busje rijden we naar de Erawan watervallen. Het zijn er 7 in totaal. Aan de voet van elke waterval zijn bassins waarin gezwommen kan worden.
We zwemmen in nummer 3. Het water is heerlijk en het krioelt er van de vissen. Dat is op zich leuk, maar deze vissen zijn gespecialiseers in het opeten van dode huidcellen en ze laten geen kans onbenut om aan te vallen op elk bloot stukje huid (en dat is best veel als je badkleding draagt).
Het kriebelt als ik weet niet wat, dus ook als je even stilstaat of - hangt om rond te kijken, zorg je wel dat je in beweging blijft!
Wel een mooie gelegenheid om even mijn onderwatercameraatje te proberen. Het werkt goed, maar de vissen zijn zo grijs als haring, dus het levert nog geen mooie plaatjes op (ik heb wel hoge verwachtingen van de foto's als we gaan snorkelen).
De volgende stop is bij de Hellfire-pass, uit de rotsen gehakt door voornamelijk Australische dwangarbeiders.
Via de audioguide krijgen we te horen welke ontberingen deze mensen hebben moeten doorstaan. Je weet het al wel, maar het komt extra hard binnen als je daar ter plekke loopt. Je denkt terug aan al die zinloze oorlogen in het verleden en ook aan die van nu. We leren te weinig van het verleden.
Veel te snel moeten we al weer het busje in.
Daarna rijden we naar een stationnetje om in een stoomtrein een stukje over de "dodenspoorlijn" te gaan rijden. Niets doet me denken aan die keer, 17 jaar geleden, toen ik hier voor het eerst kwam. Toen alleen een bijna leeg station, nu een honder meter lange passage langs souvenierwinkels alsof je in Eurodisney aankomt.
Het stoort me in mijn beleving.
Als we tenslotte bij de Bridge zelf aankomen, is het nog erger. Bij het begin van de brug is een grote verzameling aan marktkramen verrezen, waardoor je bijna de opgang van de brug niet eens kunt zien! We krijgen 15 minuten de tijd.
Dit is niet wat ik Peter had willen laten zien.
Gelukkig gaan we morgen met een boot vanaf ons resort terug naar Kachanaburi. Dan gaan we in ons eigen tempo nog eens naar de brug, het museum en het kerkhof: te voet of met de fiets: we zien wel.
Wij zijn geen mensen voor highlight-hopping.
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag, juli 09, 2017
Op de fiets
Na een afwisselende nacht (slapen, een paar uur klaarwakker en daarna toch weer even slapen) en een heerlijk ontbijt stappen we op de fiets (Nederlandse makelij!) voor een tochtje door de dorpjes en velden.
We krijgen een uitgebreide routebeschrijving mee met foto's van elke afslag en toch gaat het bij de eerste afslag al mis waardoor we de eerste loop missen. Geen punt: die pakken we dan op de terugweg.
Het is stralend mooi weer en we genieten van de mooie omgeving, de reigers, de geuren en de vriendelijk zwaaiende buurtbewoners.
Wij komen langs velden en vijvertjes en in een ervan, vol met lotusbloemen, staan 2 vrouwen en een man tot aan hun middel in het water. Ze vinden daar waterslakken.
Rond het middaguur houden we een korte pauze langs de rivier.
Aan de tafels zitten hele families te lunchen en de buurman naast ons laat regelmatig horen dat het hem heel goed smaakt!
Peter kan geen genoeg krijgen van het fietstochtje en neemt nog even
een afslag die niet beschreven staat.
Ik fiets op mijn gemakje door naar "huis".
Even later komt hij mij achterna geracet. Er is aan het eind van dat weggetje een brug en daar wil hij overheen: 't kan dus wel even duren voor hij terug is. OK....
Ik fiets weer door en bedenk dan dat hij de huissleutel heeft: ik draai om en race op mijn beurt hem nu achterna.
Nadat ik de sleutel heb, draai ik weer om en fiets rustig terug. Het is nog niet zo eenvoudig om elkaar los te laten, bedenk ik onderweg.
Als hij terug is, blijkt uit zijn verhaal dat het hem niet gelukt is om tegenover ons resort uit te komen, dat hij achterna gezeten is door blaffende honden waardoor hij een omweg is gaan rijden, flink moest klimmen en nu druipend van het zweet enorm staat te genieten.
"Dit is voor mij vakantie!", zegt-ie met een big smile.
Nu een paar uurtjes luieren en lezen en straks een Thaise massage.
- Posted using BlogPress from my iPad
We krijgen een uitgebreide routebeschrijving mee met foto's van elke afslag en toch gaat het bij de eerste afslag al mis waardoor we de eerste loop missen. Geen punt: die pakken we dan op de terugweg.
Het is stralend mooi weer en we genieten van de mooie omgeving, de reigers, de geuren en de vriendelijk zwaaiende buurtbewoners.
Wij komen langs velden en vijvertjes en in een ervan, vol met lotusbloemen, staan 2 vrouwen en een man tot aan hun middel in het water. Ze vinden daar waterslakken.
Rond het middaguur houden we een korte pauze langs de rivier.
Aan de tafels zitten hele families te lunchen en de buurman naast ons laat regelmatig horen dat het hem heel goed smaakt!
Peter kan geen genoeg krijgen van het fietstochtje en neemt nog even
een afslag die niet beschreven staat.
Ik fiets op mijn gemakje door naar "huis".
Even later komt hij mij achterna geracet. Er is aan het eind van dat weggetje een brug en daar wil hij overheen: 't kan dus wel even duren voor hij terug is. OK....
Ik fiets weer door en bedenk dan dat hij de huissleutel heeft: ik draai om en race op mijn beurt hem nu achterna.
Nadat ik de sleutel heb, draai ik weer om en fiets rustig terug. Het is nog niet zo eenvoudig om elkaar los te laten, bedenk ik onderweg.
Als hij terug is, blijkt uit zijn verhaal dat het hem niet gelukt is om tegenover ons resort uit te komen, dat hij achterna gezeten is door blaffende honden waardoor hij een omweg is gaan rijden, flink moest klimmen en nu druipend van het zweet enorm staat te genieten.
"Dit is voor mij vakantie!", zegt-ie met een big smile.
Nu een paar uurtjes luieren en lezen en straks een Thaise massage.
- Posted using BlogPress from my iPad
zaterdag, juli 08, 2017
Kanchanaburi
Na een prima vlucht met de KLM (zitplaatsen bij de toegangsdeur, dus een zee aan beenruimte; lekkere maaltijden met een wijntje en koffie met een cognacje; warme natte verfrissingsdoekjes en volop gekoelde frisdrankjes) landen we zaterdagmorgen rond een uur of 10 in Bangkok.
We zijn nog redelijk fris, hoewel we alleen wat hazeslaapjes hebben kunnen doen.
De taxichauffeur die ons naar Station West brengt om vanaf daar de lokale bus naar Kachanaburi te kunnen nemen, weet ons over te halen om meteen maar het hele stuk met de taxi te doen. Toe maar: een goed begin is het halve werk!
Het is veel verder dan ik ingeschat heb (we zijn er pas na een rit van 3 1/2 uur) en de reis doet me denken aan de angstaanjagende autoritten in India, en niet alleen omdat ik veel Tata vrachtwagens zie (Indiaas merk): een aantal keren ontsnappen we aan de dood. Zo worden we b.v. afgesneden door een inhalende vrachtwagen en dat gaat maar net goed. Bovendien worden we er onderweg een aantal keren mee geconfronteerd dat het soms echt niet goed afloopt: een tuktuk ligt op zijn zijkant, midden op een drukke verkeersader door de stad en even later ligt er weer een Jeep op zijn kop in de greppel. Ik krijg sterk de indruk dat het verkeer hier stukken drukker is dan 10 jaar geleden en hetzelfde geldt voor de Thai ook!
Maar ons vertrouwen wordt niet beschaamd: hij zet ons keurig netjes af voor Oriental Kwai Resort: onze verblijfplaats de komende 4 dagen.
Oriental Kwai is een klein paradijs vol bloemen, planten en bomen, met in totaal 12 bungalows. Onze nummer 1 ligt aan het einde van het paadje, dus we zullen geen last krijgen van voorbijgangers en we hebben uitzicht op de River Kwai.
Er is een klein zwembadje bij en het restaurant serveert heerlijke maaltijden, althans vanavond was het 🔝.
Eens kijken of we vannacht wel lekker kunnen slapen.
- Posted using BlogPress from my iPad
We zijn nog redelijk fris, hoewel we alleen wat hazeslaapjes hebben kunnen doen.
De taxichauffeur die ons naar Station West brengt om vanaf daar de lokale bus naar Kachanaburi te kunnen nemen, weet ons over te halen om meteen maar het hele stuk met de taxi te doen. Toe maar: een goed begin is het halve werk!
Het is veel verder dan ik ingeschat heb (we zijn er pas na een rit van 3 1/2 uur) en de reis doet me denken aan de angstaanjagende autoritten in India, en niet alleen omdat ik veel Tata vrachtwagens zie (Indiaas merk): een aantal keren ontsnappen we aan de dood. Zo worden we b.v. afgesneden door een inhalende vrachtwagen en dat gaat maar net goed. Bovendien worden we er onderweg een aantal keren mee geconfronteerd dat het soms echt niet goed afloopt: een tuktuk ligt op zijn zijkant, midden op een drukke verkeersader door de stad en even later ligt er weer een Jeep op zijn kop in de greppel. Ik krijg sterk de indruk dat het verkeer hier stukken drukker is dan 10 jaar geleden en hetzelfde geldt voor de Thai ook!
Maar ons vertrouwen wordt niet beschaamd: hij zet ons keurig netjes af voor Oriental Kwai Resort: onze verblijfplaats de komende 4 dagen.
Oriental Kwai is een klein paradijs vol bloemen, planten en bomen, met in totaal 12 bungalows. Onze nummer 1 ligt aan het einde van het paadje, dus we zullen geen last krijgen van voorbijgangers en we hebben uitzicht op de River Kwai.
Er is een klein zwembadje bij en het restaurant serveert heerlijke maaltijden, althans vanavond was het 🔝.
Eens kijken of we vannacht wel lekker kunnen slapen.
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag, juli 06, 2017
Het was me het weekje wel!
Op de eerste dag van deze week begaf de wasmachine het: het wasje dat erin zat dan maar met de hand uitgewrongen (auw, vingers en polsen...) en op een droogrekje.
's Avonds een man op de bank met een kater. Niet van de wijn of wat pilsjes, maar van een teleurstellende diploma-uitreiking.
Dinsdag een topdag met gemengde gevoelens: je zoon met zijn gezin uitzwaaien op weg naar een expatbestaan in Singapore (fantastisch mooie uitzwaaidag), bijna 3 uur rijden vanaf Zaventhem naar Schijndel (files omzeilen en net de foute afslagen kiezen) en daarna een etentje met vrienden (we worden echt wel verwend, deze week).
Woensdag nog even een dienst draaien in het Taalhuis en 's avonds uit eten "...nog voor vaderdag en verjaardagen!": gezellige, ontspannen avond.
Op de valreep nog een wasmachine besteld, online. Levering en plaatsing op donderdag: de dag dat we de koffers pakken.
Het kan allemaal net, te meer omdat we allebei (weliswaar op verschillende locaties) voor de lunch zijn uitgenodigd.
Morgen begint onze reis!
- Posted using BlogPress from my iPad
's Avonds een man op de bank met een kater. Niet van de wijn of wat pilsjes, maar van een teleurstellende diploma-uitreiking.
Dinsdag een topdag met gemengde gevoelens: je zoon met zijn gezin uitzwaaien op weg naar een expatbestaan in Singapore (fantastisch mooie uitzwaaidag), bijna 3 uur rijden vanaf Zaventhem naar Schijndel (files omzeilen en net de foute afslagen kiezen) en daarna een etentje met vrienden (we worden echt wel verwend, deze week).
Woensdag nog even een dienst draaien in het Taalhuis en 's avonds uit eten "...nog voor vaderdag en verjaardagen!": gezellige, ontspannen avond.
Op de valreep nog een wasmachine besteld, online. Levering en plaatsing op donderdag: de dag dat we de koffers pakken.
Het kan allemaal net, te meer omdat we allebei (weliswaar op verschillende locaties) voor de lunch zijn uitgenodigd.
Morgen begint onze reis!
- Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)