Als ik toch eens...

We krijgen vandaag van onze gastheer Gerard een fietsroute mee en ja, natuurlijk ook zijn fietsen.
Daar heb ik eergisteren al kennis mee gemaakt en hoewel het er stoer uitziet, ik op zo'n mountainbike-achtige fiets: voor mij is het niets.
1. Een hoge opstap
Dat betekent voor mij óf de fiets heel schuin houden en dan een been over de stang gooien en recht zien te komen; óf een voet alvast op de trapper, vaart maken en het andere been achterlangs omhoog gooien naar de andere kant en dan maar hopen dat-ie hoog genoeg was.
Ik wissel beide methodes af: voor de variatie en om het risico te spreiden.
2. Het zadel moet laag staan, want anders kan ik niet met de voetjes bij de grond en dat is met kuilen en andere obstakels op de weg van levensbelang.
De hoek die ik dan moet maken met knie- en heup is dan minder dan 90 gr.: een uitdaging heet dat, geloof ik.
3. Het stuur staat ongeveer op kniehoogte en dan zo ver van mij vandaan dat ik het net met mijn vingertoppen kan aanraken. Dat is natuurlijk niet te doen, dus ik moet me min of meer voorover laten vallen en zwaar op mijn polsen leunen (auw! rommelige polsbotjes...)
Zie je het voor je?
Hou dit beeld vast bij het volgende beknopte verhaal van onze fietstocht vandaag, ik schat totaal zo'n 20 km, temperatuur boven de 30 gr. en flink zonnig.

De eerste stop is bij de Bee-cave: prachtige grot, waar in totaal nog 4 monniken leven en een vrouw. Deze vrouw ontvangt ons met een gratis watertje en gooit voedsel in de beek, zodat wij de grote vissen kunnen zien.
Ze wijst ons dat we verder door moeten lopen.
Dan komen er een stuk of 3 honden naast ons lopen die vrij rustig blijven (wij dus ook). Een van de honden loopt voorop, alsof hij ons de weg wijst.
En dat doet hij ook, heeft Gerard ons verteld: de hond wordt ook "guide" genoemd.
Als we een bochtje moeten maken, wordt het ander verhaal. Er komen een stuk of 10 blaffende honden op ons af en ik "bevries" (figuurlijk, want het angstzweet druipt van me af.)
Dan komt er een jonge monnik (18 jaar) op ons aflopen die met zijn hand wijst en de honden worden stil (dat scheelt al); hij stelt ons gerust en hij blijft bij ons gedurende de hele wandeling. Hij vertelt honderuit over zichzelf en het buddhisme. Hij komt uit een problematisch gezin: dronkelap van een vader die ook nog vreemd gaat, een scheldende en slaande moeder. Hij wil een ander leven en is monnik geworden. Zijn tante, die ook ongelukkig was, heeft hij meegenomen (de dame die ons ontving).
Hij vertelt wat het monnik-zijn voor hem betekent en over zijn dromen als de monnik-periode voor hem voldoende is.
Een mooie wandeling met een nog mooier gesprek.

De tweede stop is weer bij een grot waar hindoeistische tekeningen bewaard zijn gebleven. Zomaar toegankelijk voor iedereen, aan de weg langs een vijver: heel mooi!

Onze derde stop is in het stadspark bij een apenrots.
't Is niet dat we nog nooit apen hebben gezien, maar het blijft fascinerend om ze te bekijken.

Dan is het inmiddels 4 uur verder en vinden we het genoeg: we fietsen langs de andere kant richting "huis" omdat we weten dat daar een prima lunchrestaurantje is.
Peter heeft dan inmiddels wel een lekke band gehad, gelukkig op 20 meter afstand van een fietsenmaker die er binnen 10 minuten voor €2.50 een nieuwe band op heeft gelegd.
Het is een flinke klim naar het restaurantje, maar het is de moeite waard: lekkere lunch. Op het moment dat die op tafel komt, valt er een stevige bui.
Als de lunch en de bui voorbij zijn, fietsen we het laatste stuk van een prachtige fietsroute.
Ik heb een geweldige dag gehad, maar ik heb wel 100 keer gedacht:
"Als ik toch eens een goede fiets had gehad...."

De rest van de dag lummelen we wat op ons terras: douchen, beetje lezen, drankje erbij.

Nog even, dan gaat de bel voor het eten....






- Posted using BlogPress from my iPad